Hetty Site

Memories

Wat kwamen er veel herinneringen boven toen we bij elkaar waren om de begrafenis van moeder Siet voor te bereiden. Ik zie haar in deze outfit en denk aan het laatste wat we voor haar konden doen.  De dominee kende moeder van der Kolk alleen van haar laatste jaren. Ineens begon het. Wim en Ben struikelden bijna over de woorden… hoe ze vroeger aan de Gasthuissteeg woonden en dat Wim al op 12 jaar wist dat hij zijn vader ging verliezen… en hoe moeder alles aanpakte om aan geld te komen voor haar opgroeiend gezin. Kranten bezorgen, kosteres van de kerk, verzorgen van maaltijden voor vergaderingen, koffie en thee verkopen, oppas bij de speeltuin. En op Koninginnedag, wanneer de muziekkorpsen ’s morgens vroeg Hattem rondgingen, voorzag ze hen allemaal van een stevig bakje koffie op Dorpsweg 4. Ben vertelde nog heel beeldend, zoals hij alleen dat kon doen, hoe het ‘Sanhedrin’- dominee met ouderlingen en diakenen- bij hen thuis vertrok naar hun oude kerk terwijl de kinderen van een pepermuntje voorzien werden. Hoe ze later naar de nieuwe Emmaüs kerk gingen waar nog geen keukentje in zat, en moeder Siet  ’s avonds de zware kan met koffie en kopjes naar toe bracht voor de vergaderingen, toch zeker 100 meter. Hoe ze een keer viel….De jongens hielpen overal aan mee en voor het schoonmaken van de kerk was haar vriendin en trouwe hulp tante Gees er altijd bij. Dat waren er twee bij elkaar, er werd wat afgelachen in ‘Gods Huis’.
Moeder kreeg in die voor haar zo zware tijd vaak kleding van een van de juffen van de van Heemstraschool die hetzelfde postuur had als zij. Toen ze een keer met haar fiets met pakken koffie bij een vast adresje kwam, kreeg ze te horen: ’Nee ik hoeve gien koffie meer. Ie hebt et niet neudig. Ie hebt mooiere klere as ik’.
Moeder antwoordde dan alleen: ’Dan gao ik toch weer een deurtje wieter’. Nee klagen was ook niet haar ding. ‘As klagen hielp, dan begon ik d’r vandage nog mee’, placht ze te zeggen. De dominee kreeg zo een eerste indruk en vrijdag zou de kerkdienst zelf verder worden besproken. En wat ik me daar vooral nog van herinner? Naast de indrukwekkende uitgeleide door twee rijen verzorgsters van Zorgcentrum De Bongerd herinner ik me ook de achterkleinkinderen die rondom hun oude ‘oma Bongerd’ stonden. Waarschijnlijk zagen ze allemaal voor het eerst iemand die overleden was. Nieuwsgierig wezen ze op wat aparte dingen en de uitvaartbegeleidster ving dat allemaal heel mooi op. Het was goed om kinderen ook een afscheid van een geliefde oma mee te beleven. Die middag na kerkdienst en de tocht naar het kerkhof waar ze haar rustplaats kreeg bij haar Gerard die zo’n 50 jaar daarvoor al overleed, werd haar kamer door ons samen leeggehaald en kwamen er nog steeds herinneringen voorbij.

Moeder in de outfit bij het koffieschenken. Hier in de achtertuin die toen nog groot en groentetuin was en door opa Barink bijgehouden werd. Opa Barink was niet hun opa maar een oude boer uit Silvolde die bij zijn dochter en schoonzoon in ging wonen en blij was met deze klusjes en de gezelligheid.