Wat er precies was met die Konijnenbult is me als kind ontgaan. Waren het de Duitsers die er in de oorlogstijd de scepter zwaaiden? Ik heb me er nooit in verdiept. Ik vond die nertsenfokkerij er achter veel interessanter. Het stonk er een beetje en ik vond het zielig dat die nertsen in hun kleine kooitjes geslacht werden om hun bontvelletje. Nu stuurt Henk Braakhekke me wat foto’s van de Konijnenbult, waarschijnlijk ook in de 70er jaren. En dan… wordt ik nieuwsgierig en ga op onderzoek uit. Bij Huize Vorden had ik al eens iets gelezen over een liefje van de laatste bewoner van het kasteel Vorden, baron Willem François Emile baron Van der Borch tot Verwolde, in huiselijke kring Mip genoemd.
Dan vind ik dat er een boek is verschenen, geschreven door de huidige eigenaar van de Konijnenburg Gerrit Emsbroek, die niet alleen over de bewoners van de Konijnenburg gaat maar ook over de teloorgang van de Vordense adel met allerlei nevenverhalen erbij.
Het draagt de lange titel:‘Over Kasteel Vorden en dat hotel, over de eigenaren en de bewoners.’
Het blijkt dat die laatste baron van der Borch de Konijnenburg heeft laten bouwen om zijn liefje dichtbij te hebben, op loopafstand kun je het noemen, een paar honderd meter door het bos. Geen hond die het ziet.
Grad Hendriks heette zijn geliefde, een wijkverpleegster. De voorbehoedmiddelen waren nog niet je dat in die tijd en toen Grad na een zestal jaren zwanger werd was het hek van de dam voor Mip en zijn Grad. En Grad, die de baron gaf wat zijn huwelijk met Hélène Marie Karin von Löwis of Menar hem thuis niet bood, werd de deur uitgezet nog voordat de baby er was. Ze is uiteindelijk bevallen in een tehuis voor ongehuwde moeders en het is nooit meer goed gekomen tussen die twee.