De pauw’n waarn in de ruu en verloorn eur mooie veer’n. Dat brach ’n markaole ( vlaamse gaai) op een idee. hee zoch alle achter elaot’n veern bie-j mekare en mett’n dee bie-j um zelf an.
Toen hee d’r met veur den draod kwam, had e völle bekieks en dat ston meneertjen wel an: hee draejen met de stat as een echten pauwhane.
Maor hee leet zich ok bie-j de pauwhaan’n zeen en dàt had e better neet können doon: zee hadd’n em deur en nammen em good te pakk’n.
Hee verloor daorbie-j neet allene zien pauweveern; ok van zien eigen veernpak wodden e heel wat kwiet, zodat e d’r wat verinneweerd uut kwam te zeen.
Toen hee weer bie-j zien eigen volk ankwam, mossen ze um daor ok neet meer, zodat e zich heel wat te doon had emaakt.
Wat köj hieruut leern?
[i]Veel gaaien op twee benen handelen als hij,
door zich met wat een ander naliet mooi te maken.
Plagiaatplegers heten zij![/i]
( naor de la Fontaine)