Dit veurstel lek de hond wel wat en dus wodden et zo afesprokken. ’n Boer schreeuwd’n moord en brand toe hee de wolf met zien jungsken aover ‘t veld zag votloop’n. Toen Sultan um de jonge good en wel weer ebrach had was e blie-j, aaiden de hond aover de kop en zee: ’Dat he’j braaf edaon Sultan! Noe zö-j de kost bie-j mien hebb’n zolange a-j leaft’. Daornao zee-t-e tegen ziene vrouw: ’Loopt dadelijk naor huus hen en kokt veur den olden Sultan ’n lekkere pot zeutemelkse pap; dee hoeft e neet te biet’n. En ik wil em vanaovend nog een kopkussen in zien hok doon, waor e warm en zachte op kan ligg’n’.
In ’t vervolg had Sultan et zo good as e zich mor kon wensen.
’n Aovend of wat later, kwam de wolf em opzeuken en was blie-j dat alles zo good was af eloop’n. ‘Maor luustert es maot’, zee–t- e, ‘noo zö-j ok wel een oge toedoon a-k bie-j oew baas een vet schaop kom vothaal’n? ’t Is een schraole tied en ik zol geerne ok es lekker smikkel’n’.
‘Nee, warachtig neet’, zee Sultan, ‘mien meister blief ik trouw en ik kan et neet toelaote’n dat e bestaolen wodt’. ’n Wolf meen’n dat et ’n grepken was en kwam den volgend’n nacht um een vet schaop vot te nemmen, maor Sultan had ziene baas al veurtiedig waorschouwd en de wolf kwam lillijk op de koffie.
( vriej naor J.J.A. Goeverneur/ 1897)