Er is zo’n gedicht over ‘De Treinreis van je Leven’. Het gaat over je leven waarbij op elk moment reizigers bij je instappen en kort of langer met je meereizen en zo onderdeel uitmaken van je leven. Een vriendin gebruikte het bij het afscheid van haar man die veel te jong ziek werd en stierf. Ze is verder gereisd met haar beide kinderen en vond zelfs een nieuwe liefde die weer instapte en zo ook onderdeel van haar leve werd.
Zo zit ik nu in mijn gedachten te brainstormen over mijn eigen leven. Mijn vader die maar zo kort zichtbaar met me mee kon reizen. Opoe en opa, mama en Diny waren de eerste jaren de vaste passagiers in mijn coupé. Ik heb er warme herinneringen aan. Vader Hein kwam er bij en onze broertjes en de hele familie er omheen reisde met me mee. Er werden nieuwe coupés aangekoppeld voor mijn klasgenoten, buurkinderen… Heel veel mensen stapten in en later weer uit. De belangrijkste ervan kwamen korter of langer in mijn coupé zitten.
Wanneer je zoals wij regelmatig moest verhuizen blijven alleen de echte vrienden in je coupé. Ze dwarrelen nog door mijn hoofd als ik aan die eerste periodes in mijn leven denk. De Hattemer familie kwam erbij en bleef lang meereizen al woonden we in een ander deel van ons land. Er zijn een aantal kinderen uit mijn allereerste klas toen ik les ging geven aan de van Heemstraschool die nog steeds in een hoekje met me meereizen net als enlkele vrienden uit Hengelo die altijd in mijn gedachten zijn. Er zijn er veel uitgestapt, maar blijven meereizen in mijn gedachten. Ze zijn misschien voor mij niet meer zichtbaar en toch zijn ze er bij. Natuurlijk moesten er veel een plaatsje opschikken toen mijn eigen kinderen naast ons kwamen zitten. Heel bijzonder is het dat ik aan al mijn medereizigers dankbare herinneringen heb. Het zijn levenslessen geworden. Ik heb fouten gemaakt, maar ook dat heb ik leren accepteren want ik ben zeker niet volmaakt. Ik heb genoten van wat ik mee mocht maken.
Nu ben ik aan het eind van een lange treinreis gekomen en weet niet of mijn locomotief nog lang door zal tuffen. De laatste 10 jaar hebben er flinke hobbels op de rails gelegen. Mijn trein stond vaak een tijdje stil. Ik kon er niet omheen. Dankzij mijn geliefde Wim kwam hij telkens weer op gang. Het deed pijn al werd die verzacht met de hulp en het meeleven van veel mensen. Ook gisteren nog had ik tijdens het koffie drinken na de kerkdienst een mooi gesprek en eenmaal thuis belde een vriendin die ik lang niet gesproken had. We maakten een afspraak om onze verhalen verder af te maken.
.