Het jaar daarop gaan we naar Hessen, naar een Natuurvriendenhuis dicht bij de Oost-Duitse grens, op de Hohe Meissner. Pa en Ma gaan ook mee, alleen Mark blijft bij Ben en Diny, die tegelijk op de boerderij helpen passen. Als we gearriveerd zijn is het eerste wat pa doet: één sprintje trekken naar de boer die daar boven op de bergweide aan het hooien is. Ik moet mee voor de taal. Maar pa redt zich anders aardig met zijn Achterhoeks en lichaamstaal. We worden uitgenodigd bij de boer beneden in Hausen. Pa wi alles weten over het boeren daar en is stiekem blij dat hij in Nederland niet op een berghelling hoeft te werken. Opa en oma zijn veel met Gerhard en Rick in de weer. Rick zal 2 maanden later aan zijn achillespees geopereerd worden. Die willen ze wat langer maken.
Hier in het Meissnerhaus wordt Pa “der Bauer aus Holland genoemd en is zeer geliefd omdat hij ’s morgens”vroeg altijd het terras aanveegt. Dit is eigenlijk onze eerste gezinsvacantie. De laatste dag, nadat we betaald hebben, bestellen we koffie. Daar worden onverwachts grote stukken Torte mit Schlagsahne bij geserveerd.
“Was sollen wir damit, wir haben nichts bestellt.” “Essen, alles aufessen”, zegt de Duitse schone. Nou ja ..we hadden net betaald….misschien..… Even later breekt er enige paniek uit in de keuken. Een andere Nederlandse familie had de Torte besteld en zit boven te wachten. En nu is alles op.
Maar dat “essen, alles aufessen”wordt in onze familie nog vaak gezegd.
Wanneer we na die week weer thuiskomen op “de Boomgaard”, zegt Mark al papa en mama tegen Ben en Diny”. Ik weet niet of dat er mee te maken heeft, maar 9 maanden later wordt hun eerste zoon geboren, Berend Jan.
En Wim besluit dat hij in ’t vervolg alle drie jongens mee op vacantie wil nemen. En zo gebeurt het.
