In de map met dierbare herinneringen van de Boskampfamilie die via de van Middelkoops boven water kwam, zat behalve de Nederlandse versie van Hermans Goals in Life, zoals hij ze ook noemde, ook een gedichtenbundeltje van Dina.
Dina hield van de natuur, rust en de kleine dingen waar je blij van kunt worden. Bovendien was ze creatief in het bedenken van toneeltjes, reisjes en gedichtjes en was een aanwinst voor de meisjes- en jongelingsvereniging van de Wildenborch. Menig gedichtje heeft de krant gehaald.
Nadat ze in 1938 door dat vreselijke ongeluk waar haar broer Hendrik Jan bij was, overleed, kwam ook haar gedichtenbundeltje tevoorschijn. Veel ervan zijn door Dina zelf geschreven. Anderen die haar troffen nam ze over en zette er bij waar ze die gevonden had.
Niet alle gedichten stonden er al in en opa schreef de ontbrekende gedichtjes er bij in zijn zo bekende karakteristieke handschrift.
Na enig puzzelen blijkt dat kasteel De Wildenborch in 1931 na de fam Brants, ook familie van de oorspronkelijke bewoner ACW Staring, weer bewoond ging worden door kunsthistoricus Mr. A. Staring en zijn echtgenote Jacoba Henriette Magdalena de Mol van Otterloo.
Zij lieten de oostvleugel van het huis verlengen en stijltuinen in het park achter het huis aanleggen.
Dit zal Dina inspiratie gegeven hebben om dit gedicht te schrijven.
Ze zal hier 17 jaar zijn.
Voor de Wildenborch
Gij werklieden, werk steeds met ijver
Denk aan meneer Staring die wacht
Op zijn huisje zodat die gereed is
En hij er kan wonen in praal en pracht
Gij werklieden, werk steeds met ijver
Maak het huisje vriendlijk en ree
Dan zal meneer Staring vast zeggen:
Warempel dat volk valt me mee.
Doch wanneer gij dan werkt met zo’n ijver
Wij horen u tot een half uur in ’t rond
Kijk dan met al uw gehamer goed toe,
En sla toch uzelve niet blond.
Dus sla met uw hamer goed raak
Maar niet op uw vinger of duim
Want met zo’n gekwetste nagel
Hebt ge ’t zeker niet te ruim.
Ten eerste staat zoiets erg lelijk
En ten tweede doet het pijn
En zoud dus met die kunsten
Een lelijk, pijnlijk menschje zijn.
Maar nu in ernst, denk aan dit ene
Dat meneer Staring steeds wacht
Op zijn huisje totdat het gereed is
En hij er kan wonen in praal en pracht.
Foto: het echtpaar Staring