‘Ho!’ Het is een flinke schreeuw die Wim geeft. Hij ziet op tijd dat een klein zwart autootje achteruit rijdt en nu lichtjes onze auto schampt die net geparkeerd staat bij het Aquarena zwembad. Het oude dametje achter het stuur kijkt geschrokken. Gelukkig hoorde ze de schreeuw van Wim en remde nog net op tijd. Wim bekeek zijn bumper en stelde haar gerust dat er geen echte schade was, slechts een kleine kras. Zo kon ze rustig wegrijden en met haar zwemvriendin voor de schrik aan de koffie gaan.
Het bleef een dag van opletten. Direct na de middag gingen we op weg naar de supermarkt, lekker vroeg in de week. Terwijl Wim afsloeg stapte er net een vrouw op de fiets die hem totaal niet gezien heeft. Het ging opnieuw maar net goed. Twee keer op een dag vraagt niet om een derde keer. We blijven verder vandaag maar thuis!
Toch gingen we die middag nog even op pad, naar Hans Anders. Wim had problemen met het zien. Het was rustig in de winkel en er was tijd om bij ons allebei de ogen na te meten. Het klopte. Bij Wim was een behoorlijke afwijking en bij mij toch ook wat, beide ogen 0,25. Och ik had ook wel zin in een nieuwe bril.
Na een uur gingen we de winkel uit, beiden tevreden. We zouden bericht krijgen als ze binnen waren.
Gisteren was het zover. De mail meldde dat de bril van Willem van der Kolk binnen was en gehaald kon worden. ’s Middags ging Wim hem meteen maar halen. De nieuwe bril ging op en de pootjes werden nog even bijgesteld. Toch zag Wim nog niet alles even duidelijk. Toen hij er iets over zei dacht de winkeljuf dat het altijd even wennen is. Toch deed hij voor de zekerheid onderweg naar huis op de scootmobiel zijn oude bril maar op.
Wim komt thuis. ‘Waar is je bril?’, vraag ik meteen. Wim pakt hem uit.
‘Had ik echt een blauwe uitgezocht? Ik weet het niet meer.’
De bril komt mij bekend voor. Ik zet hem op.
‘Ik kan er anders prima door zien hoor’, meld ik. Je snapt het misschien al. Het was mijn nieuwe bril. Beide brillen waren binnen en ze gaven Wim die van mij mee. Vind het toch gek…