Het is even een heel spektakel wanneer we met z’n zessen mèt hond naar Fred en Gera willen. Ik heb het over 2010 tijdens onze trip met Ben en Niesje naar Canada waar Henry en Tonny 6 jaar woonden, dichtbij de farm van Fred en Gera. Ze verleenden nog hand- en spandiensten bij het vervoer van de kinderen naar ijshockey trainingen en -wedstrijden en genoten van het rustige leven daar. We logeerden die zomer alle vier bij Henry en Tonny in Dickson en Rick natuurlijk bij Fred en Gera, zoals gewoonlijk. Het was een geweldige vakantie, de drie broers samen. Het was nu even passen en meten in de auto als we naar Fred en Gera willen. Tonca mag mee, maar moet bij Ben voorin op de grond. Henry zal rijden, maar Tonca is eerst. Voor Henry kan gaan zitten, is Tonca al op de bestuurdersplaats. Het vergt wat slimme aanpak: Ben er weer uit… hond roepen… die gaat op Ben z’n plek zitten.. Henry snel achter het stuur .. en Ben weer naar binnen zonder dat Tonca naar buiten springt. Het lukt, maar echt rustig zit deze spring in ’t veld niet.
Gera zit nog met de brandweer wagen en wat collega’s in Spruce View bij de Coop. Ze maken op deze manier reclame voor het werk van de brandweer in dit district en verkopen kalenders om het extra werk van de brandweer hier in de regio te ondersteunen.
We gaan eerst maar eens naar hun huis waar Fred bezig is met het onderhoud van de vrachtwagens die maandag weer moeten rijden. Terwijl Fred repareert helpen en kijken de drie broers toe. Intussen krijgt Niesje een rondleiding over het erf en door het huis . Wat een ruimte en een vrijheid. Overal staan auto’s voor de onderdelen die nog bruikbaar zijn, de aanhangers voor de vrachtwagens, een boot en de caravan die ’s zomers regelmatig gebruikt wordt. Dit keer nemen Henry en Tonny hem straks mee als onze tour door de Rockie Mountains begint.
In de dug-out, een soort grote poel, zwemmen een paar domestic ducks, tamme eenden. Het zijn blijvers en dat brengt de drie broers ver in hun herinnering terug met de zgn. Latijnse Duck song, ooit bedacht door plaatsgenoot Jan Dijkema, die toen voor dominee studeerde en probeer hem maar eens op zo’n gregoriaanse melodie te zingen:
Domine sie die tamentis,
as toe tamentis paktem.