Een zondagmiddagwandeling met Henry en Tonny… en Gerhard natuurlijk- 1967.
Waar is de tijd gebleven dat je je op zondag in je beste goed uitmonsterde. Ik zit naast Wim in de auto op weg naar de Schepershof en zie hem zitten in zijn bloes met korte mouwen. ‘Warm zat’, vindt hij. In de kerk zelf is het verschillend. Er zitten inderdaad nog, vooral de ouderen, die hun beste pak aan hebben. ‘Dressed up’, noemden Harold en Luella dat toen we twee jaar terug in Iowa waren. De meesten zitten net als wij in wat gewonere kleding, casual noemen ze dat tegenwoordig.
Maar ik herinner me nog goed dat Wim op zondag als we naar de Boomgaard gingen in driedelig pak verscheen. Door de week droeg hij een combinatie waarvan meestal het jasje met stropdas aan een hanger achter zijn bureau hing. Dat ging alleen aan als hij bij Stork en later bij Holvrieka gasten ontving. En op zondag kwam z’n pak tevoorschijn. Je had toen ook niet zoveel kleding.
Eenmaal met de VUT beloofde hij mij plechtig dat het afgelopen was met de kostuums. Hij heeft nog één keer zijn donkergroene pak aangehad dat hij zich aanschafte toen Gerhard en Judith trouwden. En dat was bij het huwelijk van Jaap en Mirjam, ook al weer zes jaar geleden.
Af en toe vraagt hij me nog wel als we ergens op bezoek gaan: ’Kan ik zo mee?’ Dan monster ik hem van top tot teen en kijk vooral of hij z’n slippers heeft omgeruild voor schoenen. Want dat is me bijgebleven. We waren nog niet zo lang getrouwd dat z’n moeder me vertelde: ’Wim kwam hier gisteren langs op de fietse … op pantoffels.’ En dat waren inderdaad van die bruin geruite soort. Dat zal hem nu niet meer gebeuren….