Het is een dag van herinneringen. Wim zou 84 geworden zijn. We waren gewend om bij dagen met ‘een hobbel’ de dag te vullen met plannetjes. Vandaag kwam mijn trouwe hulp en daarna ging ik met Susan ‘Ons rondje doen’ . We aten er taart bij de koffie ter ere van Wim voor wat hij voor mij en veel anderen betekend heeft. Vanmiddag waren het veel telefoontjes en mailtjes met lief medeleven. Hennie kwam aan en even later Gerhard en Judith en zaten we weer aan de taart die Judith meebracht. Die Wim!
Het werd avond, Rick had al gebeld en de herinneringen kwamen vanzelf. Ik dacht aan die keren dat we op vakantie waren met vrienden of familie en die vakantie moest afgebroken worden door het stel. Het maakt dan niet uit of dat vanwege ziekte is of dat het afgesproken is. Je blijft wat ontheemd achter en je moet eerst weer je eigen nieuwe plan trekken. We weten het nog van Ben en Riet die vanuit Spanje naar huis moesten. Of die keer dat Ben en Niesje geheel volgens afspraak hun midweekje Boomgaard er op hadden zitten en wij nog bleven.
Héééél lang geleden gingen we voor het eerst naar Badenhard, vakantie vieren in de jachthut van Laborenz. Henk en Anneke gingen mee. Het was al een heftige reis. Henk en Anneke raakten we kwijt vanwege een lekke band, het was nogal zoeken naar de weg naar boven die onder een grote koekoeksklok in Sankt Goar begon, maar het lukte en we hadden een erg leuke week. Jammer, vanwege ziekte moesten Henk en Anneke op huis aan en ik herinner me nog hoe kaal dat voelde terwijl we toch alle drie jongens mee hadden. Ach… het duurde niet lang voor we weer op gang waren. Er werd frambozen geplukt, melk gehaald bij boer Steeg, een kasteel bezocht en Kaffeekuchen uitgeprobeerd. Tot we op een middag vanaf de Hohe Stein terug kwamen bij ons huisje en pa, mama, en Henk en Anneke vonden. Ze hadden een kip meegebracht want Henk en Anneke zouden wel verteld hebben dat er geen winkel in de buurt was.. Samen maakten we een mooie wandeling. Pa moest beslist naar de boer die met koeien voor de wagen klaver aan het opladen was. Ze bleven slapen en nadat de Rijnwijn geproefd was werden de slaapplaatsen in orde gebracht. Henk en Anneke hadden hun tentje weer meegebracht maar pa en mama zouden op onze slaapbanken in de kamer slapen en wij schoven de jongens bij elkaar en gingen er in het piepkleine slaapkamertje bij. Wij hadden ons al teruggetrokken toen we pa hoorden zeggen: ’Zo moder do noe’t harnas maor uut’. Het was nog in de tijd dat dames een korset droegen. Hij heeft het nog lang moeten horen. Och… ik schrijf zo maar even wat in me op komt…