Dit is ook Parijs 2009.
Ik heb een boekje uit de Bieb meegebracht van Roy Martina over [i]Engelen om ons heen.[/i] Je kunt er in geloven of niet. Hij heeft het er ook over dat je soms zelf een engel kunt zijn. Je moet wel oog leren hebben voor de nood om je heen.
Mama droomde een paar weken voor haar overlijden dat aartsengel Gabriël bij haar was en dat ze met hem mee wou, maar nee… het was haar tijd nog niet.
Rick heeft een tijd gehad dat hij het gevoel had dat opa Hein met hem meereed in zijn auto en dat hij ook nu nog bij hem is. Je hoort soms mensen zeggen:”Je bent een engel”. Nee ik zal daar niet lacherig over doen. Toen Didi het ‘maatje’ van Rick zo de goede snaar wist te raken bij Rick, was dat voor mij ook een engel.
Toen ik met een auto vol kinderen op weg was van Linde naar Hengelo kreeg ik in de middle of nowhere ineens een lekke band. Het was nog lang voor de mobieltjes. Ik stop aan de kant van de weg en achter mij stopt een auto van de Wegenwacht. ….Kort er op gebeurt het nog een keer vlak voor de garage in Lochem en kon ik op de terugweg de geplakte band weer meenemen. Noem je dat toeval of geluk gehad?
Nadat ik na een ziekteperiode weer begon op school moest ik meteen met een klas op de fiets naar Ter Apel, eerst pretpark en daarna naar de Jeugdherberg. Wim had de heenweg naar het pretpark voor zijn rekening genomen. Daarna kon ik de rest wel… dacht ik. Ik heb alleen nooit geleerd om een band te plakken. Pa deed dat vroeger en later Wim, makkelijk zat. En ja hoor net met de meute binnen de bebouwde kom…pffffft. Lekke band bij een van de leerlingen! We stappen af… er komt een man een oprit aflopen en zegt:” ‘k Zie het al…lekke band…. Kom maar mee.” Tien minuten later reden we weer.
Toen Diny en ik deze zomer op het laatste moment in Parijs de bus moesten halen en ons vergist hadden in het aantal strippen van de metro zouden we bijna het laatste traject missen. Een jonge knul was daar ineens, gebruikte zijn pasje om ons allebei naar het goede perron te brengen en wachtte tot hij zeker wist dat we goed zaten… ja… je leest het goed… in Parijs.. de stad van de zakkenrollers en bedelaars.
Toen we uitpuffend het laatste stuk met de metro aflegden waren we het met elkaar eens: Dat was een engel op ons pad.