[i]Zo maar een los stukje van een brief van opa aan Gerrit Voortman.[/i]
Nee Gerrit, ik kan mij er niet bij neerleggen. Het heeft mij ook dwars gezeten dat Jan dat weidehek naar ’t Kieftenbos bracht. Als je de weide verkoopt met de vrocht, dan hoort er ook dat hek bij. Daarom heb ik Herman weer een nieuw hek gegeven. Dat kostte een ƒ65 met het brengen. Praat er met Jan maar niet over. Verder is de harmonie met Herman best. De kinderen (Jan en Jantje dus) hebben Herman, met het mangels af dunnen en met het uit het roet helpen, geholpen en met Dinkelman is ook alles goed. En Gerrit prees Herman dat het zo’n beste jongen was. Dat zegt meteen dat zij ook goed voor Herman zijn.
Mijn leven is hier voorbij. Er was eigenlijk wat mijzelf aangaat niets goed. Beklemt mij dat dan niet? Welnee, God wilde mij zien zoals ik ben. Hij wist vooruit wel hoeveel bokken ik schieten zou en Hij houdt van mij, en van allen, meer dan een moeder. Dat eeuwige bidden om vergiffenis is niets dan wantrouwen. Ik heb in pater Leopold Verhagen een vriend gekregen. Hij begrijpt dat ook goed. God is een afgrond en om die bodem te bereiken is het aldoor loslaten geblazen; als je onderweg aan geloofsbelijdenissen vasthoudt blijf je hangen. Ik heb twee maal in mijn leven als ik het erg benauwd had ondervonden door niets te willen dan Zijn wil, ik onmiddellijk antwoord kreeg. Alle narigheid viel ineens van mij af.