Ja, ik woonde nog geen jaar in Hattem of Wim ging al regelmatig mee naar Vorden. Soms met de motor en ’s winters met de trein! In het begin had hij nog studieverlof, maar daarna moest er toch weer gewerkt worden. Wim monsterde aan bij de Hollandche Stoomvaartmij. Die had reizen van 6-8 weken naar Afrika.
“Op de kade stond een juffrouw”, zong Johan (toen 9 jaar) in die tijd wanneer hij grappig wilde zijn, “In haar armen hing een zeeman”…en dan…”Janus, Janus…pak me nog een keer en als je ’t nou niet doet dan kan je het niet meer”.
Hij wilde ook wel een potje voetballen met Wim en raakte hem dan “per ongeluk” tegen z’n schenen. Na die tijd tilde Wim z’n been net iets hoger op en was het afgelopen.
Diny vond zo’n vriend wel gemakkelijk in huis. Hij hielp afdrogen……. ze kwam niet weer bij!! “Gô, wat ku’j dat goed Wim… Iej könt zien da’j dat vaker doet”…. Ze vond het ook geweldig om wanneer we ’s zondags naar de kerk gingen auto te rijden en dan met een rotvaart bij ons aan de weg door de bocht te scheuren zodat Wim dan tegen de deur aan zou kwakken. Hij hield zich bij voorbaat al zó goed aan de deur vast dat er niks te lachen viel.
Tja….zo’n zeevaarder (volgens mama) moest zich wel waar maken in deze Achterhoekse familie. En dan reed hij ook nog motor. Daar heeft ze eigenlijk nooit wat van gezegd. Johan vond die motor ook vreselijk interessant. Hij trapte een keer stiekem op de koppeling, zodat er van alles kraakte…..! Toen schoot Wims hand even uit. Johan deed z’n beklag bij pa: “Wim hef mien eslagen…” Maar die zei alleen maar: “Dan zu’j ‘t er ok wel naor emaakt hebben”.
Eén keer heeft Wim een poging gedaan om mij het motorrijden bij te brengen, maar nadat we toen met z’n beiden rakelings langs een slootrand raceten omdat ik zo gauw de rem niet wist te vinden was het uit met de pret! Nou ja…… op de motor dan!
