Nadat ‘Verhalen over het Landgoed Hackfort’ verschenen was, bleek dat een van de geïnterviewden veel meer te vertellen had dan we in dit boek lezen. Hij had een nauwere band met Baron Arend van Westerholt, zo leek het. Zijn vader Werner de Wilde sr was de rentmeester van een neef van de baron, Adriaan van Westerholt, eigenaar van het landgoed De Boggelaar in Warnsveld. Bij hen kwam de baron elke donderdagmorgen op de koffie om daarna samen met vader de Wilde naar Zutphen te fietsen om inkopen te doen. Als kind krijg je veel mee en later besef je soms dat dat unieke belevenissen zijn. Zo verging het deze Werner Jan de Wilde jr. ‘Ondeugend wief ‘was het hoe zijn moeder elke keer aangesproken werd. Als kind begreep hij het niet, maar toen hij later hoorde hoe juist zij het was die hem indertijd uit Amerika had terug kunnen halen na vervelende escapades, snapte hij dat het niet kwaad bedoeld werd. Integendeel waarschijnlijk, maar hij wilde nou eenmaal ‘geen wieven in mien huus’. De jachtpartijen beschreef hij uitgebreid. Dat waren de prettigste bezigheden van de baron. In de tijd van de vader van deze baron, Borchard van Westerholt was dat al zo. Zelfs prins Hendrik was een graag geziene gast, die graag een van de meisjes die er ’s avonds bedienden mee naar het Jachthuis nam om de nacht door te brengen. Tja…. andere tijden.
Deze Arend van Westerholt was de baas in huis en van de 900 ha die bij het Landgoed Hackfort hoorden, waarvan de helft cultuurgrond dat bij de 54 boeren in gebruik was. De rest was bos, vijvers en singels. Hij had nog vier zussen, maar alleen Arend mocht studeren. Er was geen geld voor studie van de meisjes, want zoveel bracht de pacht niet op. Hij ging rechten studeren , beleefde een wilde tijd in Utrecht, maar haalde uiteindelijk zijn mr titel. Toch werd hij geen advocaat maar trok zich na zijn Amerika belevenis en het overlijden van zijn vader terug op Kasteel Hackfort waar hij tot aan zijn dood woonde met drie zussen. De vierde was niet meer welkom want was met een burger getrouwd..
Een bijzonder mens, geliefd, soms verfoeid maar recht door zee.
Nu is het Landgoed overgegaan in handen van Natuurmonumenten, maar of de pachters daar alleen maar blij om zijn betwijfel ik….
