‘Oma zou gisteren 106 geworden zijn’, merkte Rick even tussen neus en lippen op. Dat is Rick weer. Ik had er ook wel bij stil gestaan. Toch al meer dan 40 jaar geleden moesten we afscheid van haar nemen en elk jaar sta ik er bij stil dat ik haar alweer een jaar overleefd heb, maar ook dat een deel van haar in mij is.
Wim begint meteen te rekenen. Vader Gerard is ook maar 46 geworden. Wim was toen 16. Wim is van 1940. Dan moet hij van 1909 of 1910 zijn..
We spreken af om in september als we een weekje op de camping zijn met Rick weer op de begraafplaats te gaan kijken. Ik vertel over het graf van de fam Aartsen dat in 1949 gekocht is na het overlijden van de kleine Heini en waar behalve opa en opoe Aartsen ook tante Hermien en oom Sjoerd begraven zijn. Kort geleden had een van de kleinzonen geholpen om het graf voorzien van split i.p.v. bodembedekkers. Het was geen doen meer om het netjes te houden. Hij had het ook aan Gerke willen laten zien. Ze is slecht ter been en zo mocht ze met hem in de auto even naar het familiegraf. Het kon precies, al zijn de begraafplaatsen in Nederland er niet zo op ingesteld. Dat is anders in Iowa en meer plaatsen in de USA. Daar gingen we met Harold en Luella over brede paden de begraafplaats op en bezochten we met auto en al het graf van oom Herman en tante Nettie. Als Rick weer eens meegaat naar Hattem gaat hij ook daar graag even de familiegraven opzoeken. Het was daar ook niet te doen met bodembedekkers die wij geplant hadden. Paul Sietse heeft daar het graf van vader en moeder van der Kolk weer in orde gemaakt.
Er werd nu fikse buien en onweer verwacht. We hoorden al wat gerommel in de verte. Ik keek Rick eens even aan en merkte op:’ Ik zou hier maar blijven slapen’.
Hij keek even slim. ‘Alleen dan mijn fiets’, was zijn weerwoord. Hij is gehecht aan zijn eigen appartement. En zo gebeurde het. Ik bracht hem even naar de andere kant van Emmen en zijn fiets logeert hier.
