‘Mijn vader ging vaak naar Friesland waar hij met Auke Kramer -midden- of Holwerda -rechts- de boer op ging en hele veestapels opkocht. Beide families kwamen nog geregeld bij mijn moeder op visite’, meldt Joop.

Ik dacht dat ze ’s winters naar het zuiden trekken.

Ik had niet gedacht dat het me zoveel zou doen. Gisteren gingen we naar Heerenveen om de herdenkingsdienst voor Dina, de vrouw van Wims oud-collega mee te maken. Zo vaak zagen we elkaar nou ook weer niet, één à twee keer per jaar. Toch is er een bijzondere band met hen.
Tussen de middag gaan we op weg. Wim pakt de auto vol of we op weg gaan naar de noordpool i.p.v. Friesland. “I-j wet nooit wat veur weer as et wodt”. Een extra deken achterin voor noodgevallen is natuurlijk nooit weg. Dan is er nog zo’n geel doorwerkpak in de kast in de schuur. Die gaat ook mee achterin.
Maar de reis gaat voorspoedig. Je denkt er niet in de eerste plaats aan om een fototoestel mee te nemen wanneer je op weg gaat naar een crematie, maar het spijt me wel wanneer we bij Meppel richting Leeuwarden gaan. Aan beide kanten van de weg zit een ooievaar op een lantaarnpaal en tot m’n stomme verbazing zien we een kolonie van wel 30 ooievaars gewoon naast de weg bij elkaar staan. Ik dacht eigenlijk dat die allemaal naar het zuiden trokken in de winter. Nee dus!
Fijn dat we André en Friedel treffen op de parkeerplaats van het Crematorium. Ook zij zijn bevriend met Foppe en Dina. Verder kennen we niemand. Wanneer je dan een Fries lied hoort spelen en de voorganger in het Fries een gedicht leest waan je je bijna in het buitenland. Het verdriet van Foppe, de kinderen en kleinkinderen grijpt ons toch erg aan. Het valt me op dat de trekken van Foppe en Dina bij hun kinderen en kleinkinderen duidelijk te zien is. Mooi is dat.
Het woord God is niet gevallen, maar het maakt indruk op me dat er een tijdje stilte is en later wat muziek. Dit is bedoeld om te bidden of je eigen geliefden te herdenken die overleden zijn.
Foppe waardeert het erg dat wij vieren er zijn en komt te zijner tijd naar Emmen om ons en ook André en Friedel op te zoeken.
Op de terugweg nemen we als vanzelf de route via Donkerbroek. Wat daar zo bijzonder aan is? In Donkerbroek kun je heel lekker gebakken lever eten. Wim heeft dat 20 jaar geleden al ontdekt en kan er niet voorbij komen zonder te kijken of dat nog steeds zo is. En het is zo!