Geen zwemmen, geen ochtend schilderen, geen uitjes, het is rustig geworden, erg rustig. Zelfs de begrafenis van onze buurvrouw gaan we niet bijwonen. Dat is voor de naaste familie zoals de regels nu zijn. En dat allemaal voor het goede doel, het indammen van dat virus met die mooie naam.
Tja… wat ga je dan doen met dit mooie weer. De tuin lonkt, maar ook de schuur met het aanliggende kantoortje vereist nu dringend aandacht. Vooral het ‘kantoortje’, zo genoemd naar de tijd dat hier in de schuur een bedrijfje zat. Alleen de naam is gebleven. Het is in een punt aan de schuur gemetseld en daar zijn alle gereedschappen, zagen, verfpotten, werkbank, puntdraad, schroeven, moertjes, spijkers enz. opgeslagen. De schuur zelf had wel eens een opruimbeurt gehad maar dat ‘kantoortje’… daar was geen doorkomen meer aan want ook de e-bike van Wim staat hier te wachten op betere tijden en dat is lastig manoeuvreren als je iets zoekt.
Dan ligt er ook nog de magnetron en allerlei gereedschap van Mark, o.a. twee zaagmachines.
Ach dat is het ergste niet, maar de familie rat is zich weer aan het uitbreiden onder de vloer van dat kantoortje. Buurman Jans had die familie verleden jaar met zijn vangkooien behoorlijk uitgedund maar uitroeien kun je ze niet op het platteland. Gisteren heeft Rick twee kruiwagens met zand weg geschept die deze familie in een hoek naar boven had gewerkt. Wim was het er niet mee eens want hij vond dat we dat zand op een of andere manier weer onder de vloer moesten zien te krijgen, voor ons onbegonnen werk. Behalve die bult zand lag het vol met vogelveren. Dit ‘kantoortje’ was blijkbaar gepromoveerd tot eetzaal van de familie.
Nu eerst maar een flinke schoonmaak. Een kantoortje moet vooral in deze tijd hygiëne uitstralen, vind je ook niet?
