Irma, een mede aqua jogster, vroeg me al vaker: ’Waarom ga je niet mee naar de schildersgroep bij Vera?’ Ik had haar verteld dat mijn schilderen wat op een laag pitje was gekomen, deels doordat Ellen geen cursisten meer heeft en natuurlijk door alles wat we de laatste jaren moesten doormaken.
Nu was ik er aan toe. Ik had een leuke opdracht gekregen om een Belgisch paard te schilderen, het liefst op ruw hout. De opdrachtgeefster had er een foto van het bewuste paard bij gedaan, maar dat was er een waarbij hij kletsnat was na een regenbui. Daarom stuurde ze een ander paard met de goede, veel lichtere kleur, zo moest het worden. ’En zonder dat ding er onder’, gaf ze nog als laatste aanwijzing.
Ik had een heel oude deksel van een wijnvat op de kop getikt en die werd goed bevonden. Het paard stond er al gauw op in de gewenste kleur. Nu kwam het moment dat ik advies wilde van een andere beeldend kunstenaar en dacht ik aan Vera.
Zo kwam het dat ik gisteren richting Dalen ging met een tas met benodigdheden èn het paard. Hier legde ik er de laatste hand aan. ‘Je schildert met een mooie losse toets’, gaf Vera aan.
Nu moet het alleen nog afgewerkt worden.
