‘Daor geet e weer’. Wim zit achter de krant, een mooi tijdverdrijf elke ochtend en ziet nu een reiger wegvliegen die al bij de vijver stond om zijn ontbijtje te verzamelen.
‘Weg met dat beest’, vult Wim aan.
‘Och Wim, misschien hef den wel een nöst met jongen en dee mot ok wat etten. En wat een mooi gezichte is dat toch as e stapje veur stapje korterbi-j kump’.
En dan is Wim ook om. Samen wachten we op de volgende poging van de reiger, want terugkomen doet ie zeker, al kan ik zelf geen vis ontdekken. Ze zitten nog erg laag. Het moet eerst wat warmer worden zoals het afgelopen week was.
We moeten er wel geduld voor hebben en stil zitten want bij iedere beweging is ie meteen weg. De reiger heeft meer geduld dan ik. Na een kwartier op de heg verzet hij eindelijk zijn poten een stapje lager en opnieuw na 5 minuten staat hij vlakbij de vijver. Blijkbaar maakte ik een hele kleine beweging en weg is ie weer. Zo gaat dat een tijdje door. We hebben intussen al gegeten en opnieuw vliegt de reiger een paar keer weg. Hij heeft meer geduld dan ik. Of hij vanmiddag nog aan de beurt komt voor een visje of een kikker? Ik vraag het me af nu het regenachtig is en wij de hele tijd in de keuken te vinden zijn. Vindt hij dat te gevaarlijk worden of spreekt de maag nu wat meer mee? Wim verkast naar de voorkamer en ik ga het kleine lam de fles geven.
Even later staat onze grote visser al met zijn beide poten in de vijver. De koppel eenden die net langs kwam deert hem niet. Je ziet het… altijd wat te beleven aan het Schoolpad. Het zijn de kleine dingen die het em doen op dit moment.
