Als je wat ouder wordt lijkt het of er meer herdenkingsdagen zijn dan dagen om te vieren. Ik hou meestal de verjaardagen aan van mensen die we moeten missen. De verjaardagen van ouders, grootouders, ooms en tantes, Mark, Ben en Niesje, Anda, Ben en Riet, Gerrie….. er komen er steeds meer bij, allemaal dagen waarop we denken aan de warmte, humor, uitdrukkingen en de manier waarop ze in het leven stonden, het komt allemaal voorbij. Met weemoed en dankbaarheid.
Zo zijn er natuurlijk ook de sterfdata die vooral de allernaasten bijhouden en waarbij het verdriet de hoofdrol krijgt. Gisteren herdacht Paul Sietse dat het al 5 jaar geleden is dat moeder Niesje zomaar plotseling overleed. Voor de kinderen èn voor ons als broers en schoonzussen een groot gemis. Ik denk nog vaak aan Niesje, maar altijd samen met Ben want het was een twee-eenheid. Hun humor en gezelligheid was bijzonder. En wat hebben ze vaak hier op ons hele hebben en houden gepast. En zo worden we er bij bepaald dat het leven van ons allemaal eindig is.
Ik snap nu allang niet meer dat ik vroeger buitenhuis werkte met drie kinderen. Wat had ik er plezier in. Nou ja, er zijn dieren voor in de plaats gekomen.
Nu ben ik al blij dat ik op tijd het eten voor ons tweeën op tafel heb en op tijd met de beentjes omhoog voor de buis kan met of zonder boek. We hebben allebei geleerd om op de kleine dingen om ons heen te letten en daarvan te genieten. Zorgen voor elkaar, dat is het. Bovendien wordt er aan alle kanten ook op ons gelet zoals wij dat op anderen proberen te doen.
Foto: In 2010 waren we in Canada op bezoek bij Henry en Tonny. In de kerk in Dickson zong het kwartet van der Kolk het mooie Abba Vader. Ook op andere hoogtij dagen werd dit vaak gezongen zoals de bruiloft van Arend en Amaka, maar ook van Paul Sietse en Annemarie