‘Ik weet niet waarom, maar ik heb er iets mee…. met begraafplaatsen’, vult Rick nog even aan. In Vorden wil hij elke zomer ook naar de begraafplaats waar opa en oma begraven liggen. En gaat hij weer eens mee naar Hattem wil hij ook daar de begraafplaats op. Rick houdt van herinneringen.
We zitten samen op het bankje aan de rand van de urnentuin van het Crematorium. Vorige week had hij al gezegd dat hij er wilde gaan kijken. Hier is een grafje met de urnen van buurman Harm Wielens en zijn vrouw Wolterdina. Rick was altijd welkom bij hen. Nadat hij op zichzelf was gaan wonen bleef hij hun vaste bezoeker en dat werd gewaardeerd. Ze zijn zelfs een keer bij hem op bezoek geweest en hebben de trappen naar boven met moeite gehaald, buurman Harm had hoogtevrees. Drie jaar gelden overleed als laatste buurvrouw Wolterdina. Nu wonen Jans en Geesje in de boerderij en blijft Rick ook bij hen langs komen.
Ik was ook die kant op gegaan met een thermoskan koffie, want om 3 uur zou Rick er zijn. Samen haalden we bij de koffie herinneringen op aan deze twee buren waar we ons zo op ons gemak voelden.
Op de terugweg fietsten we langs het Oeverse bos en liepen we nog even naar de plek waar we samen de as van Mark uitstrooiden, nu 2,5 jaar geleden. Ik had er een paar keer bolletjes geplant, sneeuwklokjes, een paar krokussen en boshyacintjes. Ik had er nooit iets van terug kunnen vinden in de rulle bosgrond. Nu liepen we samen het bekende paadje af naar de open plek. ‘Kijk’, zei Rick, ‘er staan wèl sneeuwklokjes’. En toen zag ik ze. Twee pollen waren het al geworden. Toch mooi dat er iets herkenbaars is op die bijzondere plek waar we vroeger met de honden zo graag langs liepen op ons rondje bos, zoals we dat noemden.
‘Het begint nu wel te slijten’, vond Rick, toen we weer naar de fietsen liepen.
‘Nee Rick, bij mij slijt er nog niks, maar ik ben heel blij dat ik jullie heb’.
Nu is hij bij ons aan het Schoolpad de bulten blad die ik bij elkaar geharkt had aan het wegwerken voor de storm morgen gaat losbarsten.
