Kennen jullie dat? Een spiraal met aan beide kanten een bandje? Het is bedoeld voor jonge moeders die hun ondernemende peuters in de gaten willen houden. Het ene bandje doe je om je eigen pols en de andere om de pols van die peuter. Ik las ergens dat Wieke Biesheuvel dit jaren geleden van een vriendin kreeg bij de geboorte van een van de kinderen. Zij had er flink gebruik van gemaakt tot de jongste het bandje van zijn pols los prutste en er vandoor ging. Bleek een zeer ondernemende knul te zijn die later door niets en niemand tegen te houden was als er iets te beleven viel. Het leuke vindt ze nu dat een van zijn kinderen dezelfde ondernemende geest heeft.
Ik ken wel de tuigjes met een riempje maar die heb ik nooit gebruikt. Ik denk ook niet dat mijn ouders tuigjes hadden. Mijn moeder vertelde wel eens dat vader Hendrik Jan me graag meenam naar oom Sjoerd en tante Hermien. Mijn nichtje Gerke was net een half jaar ouder dan ik. De vaders waren behalve zwagers ook vrienden èn ondernemers. In de altijd gezellige woonkeuken bij hen wilde hij niet dat ik rond ging struinen werd ik met een touw aan de tafelpoot gebonden, zo vertelde mijn moeder later. Daar weet ik niets meer van want mijn vader kreeg een motorongeluk waaraan hij later zou overlijden toen ik 2 jaar en 4 maanden was. Wel heb ik het beeld nog voor me dat hij een konijn aan de keukenzolder vilde terwijl ik bij opoe op schoot zat. Dat weer wel. Ik vond het heel eng toen hij het zachte grijze velletje naar beneden trok en dat blote konijnenlijfje te voorschijn kwam. Ik hield daarom de handen voor de ogen maar keek toch tussen mijn vingers door. Achteraf ben ik blij met deze herinnering want het moet vlak voor het ongeluk geweest zijn.
Van onze jongens was Mark de ondernemendste. Hij ging er vandoor toen ik hem bij de Hema heel even uit het zicht verloor. Ook Rick was net op de kleuterschool begonnen en kon ik eindelijk met slechts één kind even de stad in en nu dit. Grote schrik, ik liet hem omroepen: jongetje in oranje pakje is zoek. Politie rukte al uit. Toen kwam hij na een heel lang kwartier aan de hand van een lieve mevrouw aanlopen die hem herkende van het omroepen bij de Hema. Hij was al een eind voorbij de stoplichten de hoek al om en dat in centrum Hengelo.
Ik wist meteen wat mijn moeder had uitgestaan toen ik niet uit de kleuterschool thuiskwam en gewoon met een vriendinnetje was meegegaan om te spelen. Gelukkig voor haar had iemand me met haar mee zien lopen en kwam ze me halen. Net zo overstuur als ik bij de Hema in Hengelo was.
