Gek is dat. Net of ik nu aan de beurt ben. Na de ervaring hoe het is om doof te zijn moest ik vandaag naar het Scheper ziekenhuis voor een spuit in mijn schouder. Heerlijk is het dat Wim weer rijdt want ik moest voor vervoer terug zorgen al begrijp ik achteraf niet waarom.
In elk geval ging Wim mee, de kleine scootmobiel mee achter in de auto en zo had ik steun bij me net als Wim dat de afgelopen 1,5 jaar had. Nu zijn de rollen even omgedraaid. De radioloog die met echo de schouder bekeek merkte meteen op: ’Wel veel slijtage in die schouder’.
Ik vertelde over mijn onfortuinlijke val in de vakantie 1,5 jaar geleden toen ik op de camping aan de Rijn in Boppard met mij bovenarm tegen de muur van het toiletgebouw klapte omdat ik een afstapje niet zag. Ik maar denken: kneuzing duurt lang. Maar dit werd erg lang. Ik heb een jaar op paracetamol geleefd.
Nu werd ik doorverwezen naar de orthopeed. Hij wil het proberen met deze spuit met cortisonen de boel tot rust te brengen. Als de pijn door een slijmbeursontsteking komt kan dit een oplossing zijn. Dus afwachten maar.
