Wouter traint Cassandra…, de danseres.
‘Ie mot zörgen dat ze oe niet kats de baas wodt’, was zo’n uitdrukking van pa vroeger. Dat sloeg vaak op paarden, maar ook op kinderen die het hun ouders soms moeilijk konden maken. Daar had pa weinig last van. De paarden kon hij aan en ons zeker. Hij had gevoel voor paarden, een echte peerdekearl. Hij was soms een hele middag bezig om een paard netjes in te vlechten wanneer die naar een premiekeuring moest. Ieder vlechtje werd dubbelgevouwen en daar kwam een klein soort pomponnetje aan. Zijn Jonita was een kroonmerrie en later, ik meen Vurose, een stermerrie. Dat schenen de toppers. Behalve dat de paarden flink wat werk verrichten kregen ze ook ieder jaar een veulen. Daarvoor moest hij op een zeker moment op de fiets met het paard aan de halster richting Hengstenhouderij Koning. Daar hingen de foto’s van hun bekroonde hengsten aan de muur in de grote keuken. Ik ben wel mee geweest op de fiets er achter aan ‘um an te jagen’. Eenmaal bij Koning werd ik naar de keuken gedirigeerd en tante Gerritje voorzag me intussen van een glaasje ranja, want bij het spektakel van hengst en merrie wilden ze geen kleine pottenkijkers. Hoe ik nu toch weer op dit stukje kom? Ben en Diny waren een dagje bij ons en behalve lekker eten en drinken, wat Wim verzorgde, praat je weer bij. De pony’s kwamen regelmatig langs ons voorraam naar de zijtuin draven om daar het gras kort te houden. Wouter doet al af en toe met hun paard Cassandra mee aan wedstrijden en moet daarvoor ook zijn paardje invlechten. Hij vond dat Diny dat ook wel zou kunnen. Diny weet allang hoeveel werk dat is. ‘En Wouter kan dat toch völle better’, was haar commentaar. Dus Wouter… veel plezier op Hemelvaartsdag! En…. zie beginregel…!