Ooit heb ik een boskat geschilderd. In het blad Buiten stond een mooi artikel en prachtige foto’s. Die inspireerden me toen. De kat die ik schilderde keek ondoorgrondelijk. En dat boeit!
Onze katten zijn aardig voorspelbaar. Suze, de driekleur, was heel aanhalig. Ze is de moeder van Moniek uit het boekje. Die is helaas niet meer….ja drukke weg hè! Mark kwam een keer langs en vroeg: ‘Waar is Moniek?’
‘Hoezo, die was er net nog’.
‘Ik zag daarnet iets zwarts aan de kant van de weg liggen’.
‘Nee, toch!’
‘En ik zag een geel halsbandje’. Afschuwelijk. We hebben zoveel samen meegemaakt.
Dan is er nog steeds ons zwart Loedertje, ook een dochter van Suze. Toen ze klein was, gedroeg ze zich als een loeder, vandaar! De vader is onbekend, zal wel een boerderijkat uit de buurt geweest zijn. Ze waren lang geleden verbannen door Tessa, toen de pups er waren. Later kwamen ze stiekem toch weer binnen en nestelden zich op een wat afgelegen plek in huis, in het zijkamertje.
Als in die tijd het slaapkamerraam boven open stond ’s nachts, lagen ze ’s morgens allebei in onze slaapkamer. Dat was vroeger uit den boze. Later liet Wim het oogluikend toe. Suze en Loeder waren steeds van de partij bij het vissen voeren. De één zit op een hoekje van de vlonder en de ander er onder vlakbij het water en zitten lekkerbekkend naar de happende vissen te kijken. Soms zie je ze later met een goudvis sjouwen, een muisje of een vogeltje. Tja, het blijven wel rovers!
’t Is gek, maar we hebben ook altijd een “buitenkat”, een wat schuwer soort, die alleen binnen komt als er iets heel lekkers te halen is en dan ook in één streep weer naar buiten schiet! Zo hadden we grijze Tijger, weer een dochter van Loeder. Ook zo één met vader onbekend. Toch zag ik eens in ’t voorbijgaan bij buurvrouw Anja net zo’n poes op de deel…zeker dezelfde vader!
Later zijn onze poezen zijn allemaal ‘geholpen’. Na de laatste zwangerschap van Loedertje was het zover. Geen jonge katten meer! Toen ‘het’ zou gebeuren, vertelde ik dat aan m’n brugklassers. Onze dieren waren altijd een geliefd gespreksonderwerp.
‘Weet u wel hoe dat gebeurt?’, vroeg Freddy. ‘Ik help de dierenarts vaak. Die legt de poes op de rug, daarna trekt hij de poten helemaal uit elkaar. Dan bindt hij alle 4 de poten vast en pakt……….’
‘Hou, maar op, ik wil het niet weten’. Maar Freddy maakte zijn verhaal af! Toen ik later de poezen weer ophaalde bij dokter Harrie, keken ze me dan ook heel verbolgen aan en ik begreep…….
Foto: Hier houdt moeder Suze nog steeds haar volwassen Loedertje in de houdgreep om haar schoon te likken.