Ooit hadden we een hond die we niet als puppie kregen. Dat leek ons handiger omdat we beiden werkten, de jongens naar school`waren en buurvrouw Lies haar tussen de middag wel uit wilde laten. Gemakkelijk als ze al zindelijk zou zijn. Schotse collie Laska was dood en het bleek zo kaal in huis, tè kaal. Liesbeth was ook mee geweest kijken toen we de advertentie hadden zien staan: prachtige bordercollie, half jaar oud. Ik belde even om te horen of er problemen waren geweest, maar dat was niet zo. De bazin had een baan gekregen en nu was het zo zielig voor de nog jonge hond om zo lang alleen te zijn. Ze was zolang bij haar broer op een boerderij geparkeerd en die had de advertentie gezet. Het was onze eerste zwarte hond. Ik keek er wat vreemd op na twee bruine. Maar Kim, zoals ze heette, had ons meteen ingepalmd, ze voelde aan dat we haar in ons hart zouden sluiten, inclusief buurvrouw Liesbeth. Het bleek een keurig opgevoede zindelijke hond die zelfs geen pogingen deed om op de bank te klimmen. We waren in de wolken met haar. Toch bleek er een addertje onder het gras. Ze kon niet in kleine ruimtes opgesloten zijn. Dat was waarschijnlijk de bottleneck bij haar vorige baasje. Bij ons geen probleem. Ze mocht gewoon in de mand in de kamer als we weg waren. Op caravanvakantie ging ze ook gewoon mee, niks aan de hand. Tot we op het idee kwamen om in Zutphen even bij Eijerkamp meubels te gaan kijken. Vriend Albert Sobering werkte daar ook en we vermaakten ons binnen prima. Kim was gewoon in de auto gebleven. Dat hadden we beter niet kunnen doen. Toen we na een uurtje terug kwamen had Kim zich naar de voorstoel gewrongen en had de veiligheidsriem compleet doorgebeten. Ik moest er even aan denken toen ik deze foto zag van twee bordercollies in een enigszins uitgeklede auto van een Engelse sheep farmer..
