Lang, heel lang geleden had ik als vak op de MMS: muziek. Dat hield behalve de verplichte blokfluitles en het koor op vrijdagmiddag, ook het luisteren naar klassieke muziek in. Van dat blokfluiten heb ik nog gemak van gehad toen ik eenmaal voor de klas stond. Zingen heb ik altijd mooi gevonden, de uitvoering van de Lucas Passion vond ik echt geweldig. Mijn handwerkles aan de meisjes van klas 4 op de van Heemstraschool werd steeds opgeluisterd door lekker in het gehoor liggende liedjes. Ik meen nog steeds dat de meisjes het handwerken daardoor echt leuk vonden.
Het afwassen thuis op de Boomgaard ging ook gepaard met het tweestemmig èn uit volle borst zingen van Diny en mij. We hadden nl samen een echte platenspeler gekocht met twee plaatjes. Op de ene stond: ‘Twee reebruine ogen die keken de jager aan’ en het liedje ‘Muss ie denn’ van Freddy Quinn was er een op de andere plaat. Dat zongen we tweestemmig.
Maar sinds mijn stem zo gezakt is en ik niet goed meer wijs kan houden, is het gebeurd met de pret.
En klassieke muziek… tja… we leerden kabbelende beekjes en rollende donder herkennen in zo’n muziekstuk, maar het kan me gewoon nog steeds niet boeien. De enige manier voor mij om mooie muziek te herkennen is het kippenvel dat ik soms krijg. Dan doet het me wat. En dat heeft meer met gevoel te maken. Via Henk Braakhekke, die het ooit weer van zijn neef Berend Koning doorgestuurd kreeg, kwam er toch weer een kippenvelmoment.
Door een klik op de titel krijgen jullie misschien ook even zo’n kippenvel gevoel.