foto: Helemaal in het noorden van Nieuw Zeeland, op de eerste reisdag.
‘Wat mooi… o, wat mooi’, zei Riet wanneer we weer een nieuw landschap voor ons zagen verschijnen in Nieuw Zeeland. Zij en Ben hadden al veel gereisd en nu hadden ze net als wij voor een camperreis met de ANWB door Nieuw Zeeland gekozen. We hadden al snel contact, kan je soms hebben met mensen die elkaar liggen. Bovendien kwamen zij net als wij uit het oosten van het land en werden we al gauw door de rest van de groep enigszins liefkozend het Oostblok genoemd. Vanaf de eerste paar dagen trokken we steeds met elkaar op. Riet had interesse in mensen en praatte met iedereen. Ze had het graag over de wichter waarmee ze tot onze verbazing haar kinderen bedoelde, nee, niet alleen meisjes. Ze kwamen uit Luttenberg, de plaatsnaam die we onderweg naar de Achterhoek iets voor Raalte op het verkeersbord zagen staan.
Al gauw wisten we alles van elkaars leven en kinderen en wanneer we een dagje ergens bleven staan op een camping gingen we met z’n vieren iets ondernemen.
Toen we weer op weg gingen naar huis wisten we dat we altijd vrienden zouden blijven. Zo gingen we sinds die bewuste Nieuw Zeelandreis in 2007 elk jaar een aantal keren samen op pad: Spanje, Frankrijk, Duitsland en natuurlijk Nederland. Wim en Ben kregen een sterke band net als Riet en ik en samen bezochten we minstens eens keer jaar camping de Boomgaard en werd mijn familie een beetje ook hun familie.
Begin maart namen we afscheid van Ben, in de vorige zomer had hij juist zorgen om Riet die al zo lang kwakkelde met haar gezondheid. En nu, slechts een paar maanden later is ook Riet overleden. Een maand terug kwam ze net uit het ziekenhuis toen we bij haar langs gingen en maakten we samen nog plannen om in oktober als Wim weer wat mobiel zou zijn er samen een weekje op uit te trekken.
Haar ziekte raakte in een stroomversnelling. Gisteren kwam er een einde aan het leven van de altijd positieve Riet, onze warme vriendin.