Onze moeder overleed meer dan 40 jaar geleden. Wat een verdriet was dat. Ze werd maar 63 jaar, al leek dat als je zelf 35 bent al redelijk op leeftijd. Ze droeg de laatste jaren het nog aardig donkere haar met een grijze gloed in zo’n mooie rol van achteren. We woonden nog in Hengelo en steeds zag ik een vrouw van die leeftijd met net zo’n kleur haar en net zo’n mooie rol. Er schoot zoiets als een schok door me heen en ik draaide me tegen beter weten om. Ik wilde zeker weten dat het mama niet was en raakte altijd hierdoor geëmotioneerd. Er werd nog veel over haar gepraat, dat deed je goed, al was het met een lach en een traan. En nog steeds….
Hetzelfde overkomt me als ik op de tv of onderweg iemand zie met net zulke blauwe nagels als Anda de laatste jaren placht te hebben. De rode nagels van vroeger kregen andere kleuren. Ze ging de laatste jaren vaak voor een training voor All Secur met de trein. Toen ze eens bij haar groep verscheen herkende een van haar cursisten haar meteen als de dame uit de trein: ’Ik zag het aan de blauwe nagels’, meldde ze Anda. Veel kleur paste bij Anda, niets was haar te kleurig zowel in kleding als haar. Ik heb nooit haar eigen haarkleur gezien en ik ken haar al vanaf haar 20e. Daar zat volgens haar te weinig uitgesproken kleur in.
Wanneer ik nu iemand tegenkom die ook zo uitbundig kleurrijk uitgedost is moet ik meteen aan Anda denken en lijkt het net of ze even over mijn schouder glimlachend meekijkt.
En zit de kleur niet in de kleding, dan zit het wel in de accessoires.
