We moeten nog even doorzetten, heb ik begrepen. We wachten vol smart op ons vaccin en op het openen van het zwembad, ons Aquarena.
Intussen vermaken we ons met de kleine dingen in het leven. Sinds Wim in de appgroep van de auajoggers zit en meerdere contacten is hij actief geworden op social media, zelfs stuurt hij op Facebook af en toe bescheiden maar aardige bijdragen. Er worden appjes met liederen en bloemen van de ene kant van het land naar de andere verzonden.
En…ik heb weer een paar sokken af. Er lagen nog resten sokkenwol te wachten en ik dacht er in elk geval wel een paar in dezelfde kleur uit te kunnen krijgen. Mooi niet! De voetpartij werd uiteindelijk in streepjes uitgevoerd. Dan maar die met de Noorse sokkenwol voor Wim. Hij krijgt ’s avonds vaak koude voeten. Daar had ik ook nog 2 kleuren van. We lopen er straks gestreept bij. Maar ik ben weer lekker op gang net als het jaar dat ik gestopt was op het Carmel College. Ik breide maar door en ik herinner me dat ik een jaar later de breipennen nog meegingen in het vliegtuig naar Canada, met Henry en Tonny naar Fred en Gera. Er was nog een momentje van oponthoud bij de douane want konden die breipennen wel mee met de handbagage. Ik had er niet bij stil gestaan. Maar na overleg mocht het. Ze dachten natuurlijk dat zo’n oud mens er geen andere plannen mee had dan breien. Ook daar werd de familie van sokken voorzien.
Ineens was daarna de breiwoede over. Niesje informeerde nog eens of ik al weer breide want ze wilde nog wel een paar die ik voor haar van extra zachte wol had gebreid.
Maar de drang was echt over… tot nu toe. En ik heb de tijd en de wil om bezig te zijn. Eerst maar eens alle resten opgebreid.
