Een paar jaar geleden deden we een poging om weer vissen in de vijver aan het Schoolpad te krijgen. We hadden al een extra pomp aangeschaft. Nu dan de vissen. En dan maar kijken of er wat terug te vinden is in die grote vijver. Die kleine gebeurtenissen waren voor ons de krenten in de pap.
‘Kom gauw… kiek… daor he-j ze’. Ik versta Wim niet goed en dan volgt: ’Schiet op anders bunt ze weer weg’. Ik zie hem naar de vijver kijken en dan weet ik het. Het zijn de nieuwe goudvisjes die we gisteren kochten. We wilden er vijf kopen voor in de vijver. De vijver waar we veel troep uitgevist hebben en die nu met de flinke pomp elke nacht een paar uur zuurstof in het water produceert. Die ligt er weer gezond bij. In de dierenwinkel leken die goudvisjes wel erg klein zodat we er meteen maar 10 meenamen. Onderweg viel in een bocht de zak met vissen die ik tussen mijn benen had staan om. Pats… die vissen zouden zich dood kunnen schrikken. Viel mee…
Voorzichtig liet ik ze even later met zak en al in het water zakken om te wennen aan de iets koudere temperatuur. Daarna liet ik ze los en strooide er een beetje voer achteraan.
Even bleven ze in de buurt en daarna was het wegwezen. Alle 10 leken levendig. Ik hoopte dat ze een goed leven zouden krijgen bij ons. Even later waren ze niet terug te vinden in deze flinke vijver.
En toen die morgen… zag Wim ze ineens. Er zwommen er een stuk of 5 gezellig bij elkaar. Zo… de eerste nacht hadden ze overleefd. Toen was het afwachten of de reiger de vijver met rust zou laten.
Nee, geen reiger, maar er waren ratten die op het vogelvoer afkwamen en en passant die kleine goudvisjes onderweg meepikten. Heb toen maanden geen vogels gevoerd. Dirk pakte af en toe een ratje en daarna zochten ze een andere etensplek en zag ik ze niet meer. Geen vissen meer gekocht…