Soms overvalt me een gevoel van heimwee naar ons vorige huis aan het Schoolpad. Dat had alles wat je een thuisgevoel geeft. Ook wat dat betreft is het wennen aan de strakke wit en grijze inrichting van de bungalow. Het is niet te vergelijken. Ik probeerde al met wat warmere kleuren de sfeer wat aan te passen. Maar het is wat het is. Pas was ik even aan het Schoolpad. Je weet wel… post halen. Er blijft altijd nog wat post komen, meest is het wel reclame, maar toch ook even om te voelen hoe het was. De laatste keer keek ik nog eens goed om me heen. Het was ons huis niet meer, een hobbelig pad, geen bloemen, geen dieren in de wei. Geen kippen om het huis. Alle voor ons aantrekkelijke redenen om van dit huis te houden zag ik niet meer en ik besefte dat het goed was. We zijn op tijd verhuisd al had ik daar dolgraag langer met Wim van kunnen genieten. Daarom nog even een herinnering aan het moment, nu 5 jaar geleden toen duidelijk werd dat Wim wel ziek was maar uitzicht kreeg op herstel.
–Rick houdt mijn website goed bij en wanneer hij hierover aan het denken gaat belt hij even. Hij had intussen gegoogeld wat non hodgkin is en vond uit dat de witte bloedlichaampjes ingekapseld werden en hun verdedigend werk niet goed meer konden doen. Ik heb het zelf nog niet zo opgezocht of laten uitleggen, maar Rick duikt er helemaal in. Bovendien had hij voor ons een goede raad: ‘Doe net als de honden. Die denken niet aan gisteren, ze denken niet aan morgen, maar leven vandaag. Ze leven in het Nu! Dat moeten jullie ook doen’, besloot hij. Vanmiddag komt hij weer, eerst naar de pedicure en dan deze kant op.
Gisteravond ging Frank mee naar de supermarkt. Heerlijk was dat. Hij pakt in en pakt uit, pakt weer in bij de kassa en tilt de tassen in en later weer uit de auto. En hij had geen haast om naar huis te gaan, hij keek mee naar onze favorieten: De slimste mens en Droomhuis gezocht. Heel gezellig.
Ik zie door het raam net een van de jonge haantjes voorbij komen, zo trots als een pauw. De staart al mooi vol en het kopje rechtop schrijdt hij langs. Het is het haantje dat nu ’s nachts in het hok mag. Een van de oudere kippen is verbannen naar de hulstboom. Er heerst een hiërarchie in kippenland die ik niet kan volgen. Eén ding is duidelijk: Hendrik zit in het midden en blijft in het midden. Volgens mij leven die kippen altijd in het Nu.
Foto: Hendrik