In de verte bij het hekje van de wei staan er twee met de armen te zwaaien, Wim en Rob. Ze roepen wat. Door het lawaai dat de schapen produceren versta ik er niks van. Ik heb net de kleinste lammeren, de Pippies, de fles gegeven, twee flessen ieder zelfs. En heb net in de stal de bak met brokken gevuld. Daarom maken die Wensleys zo’n kabaal. Ik sta nog met een gele schep in mijn handen en wil de grotere lammeren net ieder een handjevol brok geven. Dat vinden de moeders geen goed idee, die willen eerst.
De twee zwaaien nu nog harder en maken bewegingen van: Kom hier allemaal. Nu begrijp ik het. Rob komt de schapen met hun lammeren ophalen voor een korte onderbreking tot het gras weer aangegroeid is. Er moet nodig meer regen komen.
De vier flessenlammeren blijven hier in de voorste wei waar nog genoeg gras staat en kunnen ook onbeperkt bij de lammerenbrok in de stal. ‘Ze zien er allemaal goed uit, herderinnetje’, zo oordeelt Rob als ik met de mand met flessen aan de arm met het hele spul aan kom lopen . Dat wil je natuurlijk graag horen als schapenliefhebster.
De hele kudde loopt mee naar het hek en Rob zet een ingenieus systeem in elkaar van gaas en hekken. Zo lokken we ze binnen deze afrastering en kunnen ze zo richting aanhanger.
Het lukt in één keer en even later zitten we aan de koffie en laten de stoere Wensleys met hun brutale lammeren horen dat ze het er niet mee eens zijn in die aanhanger. Het hele ding schudt heen en weer en het is een kabaal van jewelste. ‘Als ik maar een keer rijd gaat het wel over’, zo weet Rob uit ervaring. Even later stuur hij me een paar foto’s, snel gemaakt toen ik het stel om me heen had staan.
