2015.

Bij alles wat we doen en met wie we spreken komt vaak het gesprek even op Mark. Het was ook een heftige tijd de laatste twee jaren. En veel van onze familie en vrienden hebben meegeleefd.
‘Rook ie nog steeds sigaartjes?, vroeg ik Johan, toen ze gisteravond even bij ons zaten. Dat deed hij inderdaad. ‘Ik wazze wel estopt’, zei hij, ‘maor ik werd d’r zo sjacherijnig van dat ik van armoe weer begonnen bun’. Ik gaf hem het doosje met sigaren en aansteker van Mark. Toen wij zijn huisje leeghaalden hebben we bewaard waar herinneringen aan zaten en waar we misschien anderen een plezier mee konden doen. Johan stak er meteen eentje op. ‘Ze bunt nog mooi dreuge’, merkte hij op.
Zo zijn er heel wat voetbalschoenen naar Frank gegaan. Die heeft dezelfde maat schoenen als Mark. De bank staat nu in onze kamer. En zo staat er bij Robin boven een doos met keukenspullen te wachten tot het moment dat hij ze kan gebruiken.

Met deze nieuwe schapen in de wei doet me dat meteen weer terugdenken aan onze vakantie door Schotland en Engeland in 2011. We hebben toen ook Cumbria doorkruist, ook wel het Lakedistrict genoemd. Hier brachten we onze allereerste vakantie door in Groot Brittannië. Nee dat jaar niet de enge Hardknotpass, die hebben we drie keer genomen. Na die laatste keer was het mij genoeg. We kwamen toen een chique oude Engelse auto tegen die al zijn banden al lek gereden had op dit steile rotsige pad en toch door moest hobbelen met banden aan flarden. Deze keer in 2011 waren we wel in die buurt aan het wandelen. Daar liepen veel van deze Herdwickschapen. Ze zien er veel knuffeliger uit dan de Lakelandsoort. Dit lam trok mijn aandacht en het bleef rustig liggen toen we tijdens dat wandelingetje dichtbij kwamen. Nooit gedacht dat we die nog eens zo dicht bij huis zouden kunnen bewonderen.