Eindelijk weer een, hoewel bescheiden, moestuintje. Mien höfken, om met opoe Bijenhof te spreken. De laatste jaren was het er bij gebleven en had ik alleen in wat bakken kruiden staan en tussen de gewone tuinplanten flink wat maggiplanten, voor de soep.
Maar nu kreeg ik een herkansing en die pakte ik met beide handen aan. Ik kreeg van buurman Jans wat pootaardappeltjes. Mark was bereid om even flink z’n zinnen te verzetten en spitte een stuk van de dichtgegroeide moestuin om. Het kostte wel wat zweetdruppels maar dan heb je ook wat. Mark groef voor mij een pallet in, had ik gelezen dat dat goed werkte om rijen te krijgen. Ik zag het verwaarloosde stuk van de voormalige moestuin al omgetoverd tot een paradijsje. Het viel wat tegen. Ja de aardappels deden het goed, maar de slabonen die ik geplant had werden volgens mij opgevreten door … tja wie het weet mag het zeggen. Ik vond de velletjes van de bonen terug en van de drie rijtjes bonen kwamen er maar een stuk of vijf schriele boontjes op. Dus bijgepoot. Van de vier geplante slakropjes zijn er twee blijven leven en dat wordt tenminste wat. Een stukje bloemen doet het ook nog niet en de wortels kan ik wel uit de grond kijken. Als het een paar dagen droog is sta ik ’s avonds klaar met de tuinslang met sproeier. Wim vindt het er nog niet netjes genoeg. Hij houdt van strakke lijnen. In de volkstuin die we in de Rietlanden hadden had ik ronde lijnen. Vanuit het midden waar de stokslabonen stonden te pronken had ik de perken er omheen gedrapeerd. Vond hij helemaal niks. Het ergste was wanneer we na een drieweekse vakantie terugkwamen. Dan was er geen doorkomen aan.
Dus…. Nu houd ik rechte vakken aan, maar ja… volgens Wim niet strak genoeg. Hij wil best helpen hoor. Hij legt iedere keer de slang uit en zorgt dat er water komt. Misschien kan hij er nog een bankje maken.
