Aanvallen! Ken je dat? Wim heeft er last van en niet zo’n klein beetje, vooral in deze tijd van het jaar begint het. ‘Kiek mien es in de nekke’, klinkt het regelmatig. ‘He’k d’r alweer ene zitten of hef mien der ene ebetten. Met die eerste ene bedoelt hij een TEEK, heeft hij heilig ontzag voor, en die andere de MUG. En er moet meteen gekeken worden. Dat ook.
Meestal is het de MUG. Die zijn inderdaad gek op hem. ‘Ie roekt vast en zeker lekker, ow bloed smaakt naor meer, he’k altied al ezeg’, vertel ik hem vaak, maar dat helpt hem niet tegen de jeuk. De bulten die hij van zo’n mug krijgt zijn ook enorm. Meestal komt hij gelijk met het wondermiddel aanzetten dat vriendin Susan voor ons maakte: de Brandnetelzalf. Susan is een kruidenvrouwtje, ze maakt allerlei middeltjes met gebruik van de natuur. Smeerwortel, herderstasje, kastanjes, goudbloem, ze is net een tweede dr Vogel wat dat betreft.
Brandnetelzalf helpt tegen alle jeuk, ook van brandnetels zelf. Wim zweert erbij. Het nu lege potje staat op tafel. Dat betekent dat ik Susan lief ga aankijken voor een nieuwe.
De eerste aanval heeft hij vanmorgen al achter de rug bij het verzorgen van de fleslammeren, achter op z’n been. ‘Ie loopt der ok zo uutdagend bi’j’, vertel ik hem fijntjes, ‘as ik een mugge was wist ik het wel….’ ‘Ach ieje…’, klinkt het dan.
