Het is al 40 jaar geleden dat we onze moeder moesten missen en ik denk nog steeds met veel warmte aan haar. Ze was een emotionele vrouw die net als iedereen het leven met zijn hoogte- en dieptepunten moest nemen zoals het kwam. Ze was erg gelukkig met onze vader Hendrik Jan en vreselijk verdrietig toen hij na een ongeluk overleed, maar ze kwam er doorheen. Haar zus Hermien zei me eens: ’Je moeder is net een duikelaartje: zo intens verdrietig en dan is ze er zo maar weer’. Behalve een paar beelden die ik zelf van mijn vader had, vertelde ze mij telkens over hem. Ik zou zo op hem lijken terwijl Diny als kind meer haar evenbeeld was. Ik was ook nieuwsgierig naar hem en vroeg geregeld hoe onze papa precies was.
Maar ja… daar hadden we hem niet mee terug en toen 4 jaar later vader Hein die bewuste avond bij opoe en opa in het keukentje op de Haar zat en mama zei: ‘Dit is jullie nieuwe papa’, waren we blij dat we nu weer een papa hadden. Onze eigen papa was immers in de hemel bij de Here Jezus.
Nu ik ouder word komt regelmatig de herinnering terug aan mijn moeder die het in die beginjaren zo moeilijk moet hebben gehad. De liefde van je leven missen en daarna nog een baby krijgen wat ze zelf amper overleefde maar ons kleine babybroertje niet.
Het moet een sprong in het diepe zijn geweest om met het hele gezin naar Linde te verhuizen. Vader Hein had er in één keer 5 mensen bij op de boerderij. Opoe en opa Bijenhof kwamen immers ook mee.
Je kon aan alles merken dat ze gek op ons was net als op onze broertjes die nog geboren werden, maar zeggen dat ze van ons hield? Daar is het niet van gekomen, dat wisten we gewoon.
We hadden een half jaar om afscheid van haar te nemen toen ze ziek werd. ‘Je kunt me nu alles nog vragen’, zei ze dan. Later denk je dat je toch nog meer had willen vragen. Zo gaat dat. En zeggen dat ik van haar hield? Daar kwam ook niet van, maar dat wist ze vast wel.
Drie weken voor ze overleed vertelde ze: ’Vannacht was aartsengel Michael bij me. Ik vroeg of ik nu met hem mee mocht, maar hij gaf aan dat het mijn tijd nog niet was’. Ze vond het jammer want ze was er klaar voor. En wij maar denken… hoe kun je dat nou vinden, wij willen je nog helemaal niet kwijt.
Toen Diny en ik 63 werden dachten we hetzelfde: nu hebben we hebben onze beide ouders overleefd.
Zo’n 15 jaar geleden zat ik op yoga, het werkte ontspannend. Wie dat kent weet dat je aan het eind van de sessie met oefeningen eindigt met ontspanning. Dan lig je op je rug te luisteren naar rustgevende muziek en laat alles wat in je opkomt aan gedachten los. Het was een van die keren dat ik heel dichtbij ineens mijn moeder zag zoals ze er uit moet hebben gezien toen ze begin 30 was. Er was een heldere lichtblauwe kleur om haar heen. Het ontroerde me en ik zei in gedachten tegen haar : ’Mama, ik heb nooit gezegd dat ik van je hou’. Ze glimlachte en gaf op dezelfde manier antwoord: ’Dat wist ik toch’. Het was geen droom want ik was gewoon wakker. Ik beschouw het als een cadeautje.
