Het was de tijd dat Wim allang met de VUT was en waarschijnlijk net officieel met pensioen. Er was toen ook al genoeg te doen op erve het Schoolpad. We hadden behalve schapen, kippen en een paar geitjes ook een paar pony’s. Die moesten bekapt worden. En die middag ging Wim met Gerhard en Robin en een stel vriendjes naar het Planetron om zijn 10e verjaardag te vieren.
“Nou… ik heb me ook niet verveeld”, meldde Wim toen ik ’s avonds naast hem in de stoel plofte.. Buurman Jans was die morgen al op tijd geweest om Amber en Sara te bekappen. Amber was de gemakkelijkste. Die werd ook verzorgd door Eva. Sara wil wel geborsteld maar kreeg je niet aan het lopen.
Jans is nogal direct. Hij zei: ”Pootje” en greep pony Amber bij de poot. Wim hield haar verder in bedwang. Maar bij Sara was het even anders. Die vocht er tegen en Wim zat daardoor met een door het touw verbrande plek op z’n arm. Tja… die Shetlanders hè!
Sara is een dochter van Kitty die bij Jans en Geesje loopt…ook niet zo’n makke. “’t Is net als bij Saddam Hoessein”, zegt Jans. “De vader deugt niet en de zoon evenmin!”
’s Middags was het andere koek. Wim ging dus met Gerhard en een stel 10-jarigen naar het Planetron in Dwingeloo. Robins verjaardag moest gevierd met een stel klasgenootjes. “Man.. o.. man… ,ik wist niet dat daar zoveel geluid in zat… in die jongens”, zei Wim. Maar ze vonden het allemaal geweldig. Ach…hij was ook niks meer gewend.
Gerhards 5e verjaardag herinner ik me nog heel goed. Dat was in december met slecht weer. Het zou een pannenkoekenfeest worden. We begonnen altijd met de taart met kaarsjes. Terwijl die kaarsjes brandden vertelde ik dan een verhaal. Het was heel gezellig tijdens het eten en drinken en uitpakken van de cadeautjes. Toen waren ze al wel heel lang stil geweest vonden ze blijkbaar. De spelletjes boeiden ze maar even en toen wilden ze alleen maar donderjagen. Wim kwam precies op tijd thuis want pannenkoeken bakken èn de ploeg vermaken bleek onmogelijk.
En hier dus net zo, Tijdens de film in het Planetron die zaterdag waren de boys rustig, maar in de hal later moesten ze zich gewoon ook even laten gaan. Wims oren tuitten nog lang na…..