Toen Diny en ik nog op "de Haar" woonden, hadden we geen buurkinderen zover ik weet, maar we gingen vaak naar tante Hermien en oom Sjoerd. Ook zondagsmiddags, zelfs toen we al naar "De Boomgaard" in Linde verhuisd waren. Het volgende verhaal schreef ik een tijdje terug hierover!
Als kind van een jaar of 4 á 5 ging ik vaak met mijn nichtje Gerke, haar zusjes, mijn zusje Diny en Oom Sjoerd naar het Vordense bos. Gewoon lekker naar buiten in de vrije natuur. Dan gingen we de eendjes, de “groenkopjes”, voeren en altijd even kijken bij het indrukwekkende Kasteel Vorden met zijn brede gracht. En oom Sjoerd wist altijd veel te vertellen over het bos .
Tante Hermien ging voor zover ik me herinner nooit mee. Die was waarschijnlijk blij met een paar uurtjes rust in de tent. In het najaar kwam daar ook nog het zoeken naar cantharellen bij. In de buurt van wat hoge dennenbomen werd dan gezocht. Als we dan blozend van al die buitenlucht weer thuis kwamen bij tante Hermien werden die cantharellen lekker gebakken met een uitje in een heel grote koekenpan.
Mijn herinneringen aan die goeie ouwe tijd kwamen weer boven toen ik het volgende hoorde.
In de buurt van Vorden woont een gezin dat ook gek is op cantharellen.
Als je toch precies weet hoe die er uit zien, kan je toch weinig gebeuren, dachten ze.
Ook zij gingen op cantharellenjacht. Ook zij wisten precies waar ze die lekkernijen konden vinden.
Thuisgekomen werd er een heerlijke maaltijd klaargemaakt en de familie ging aan tafel. De moeder maakte nog wel even een opmerking: ’D’r zal d’r toch gien vergiftegen tussen zitt’n?’ Maar nee dat kon toch niet…
Het smaakte magnifiek. De restjes waren voor Sara, de teckel, de oogappel van het gezin.
Maar ’s avonds toen ze met z’n allen voor de tv zaten zei één van de kinderen:
"Mama, moet je eens kijken ..Saartje doet zo raar!”. Ze keken eens goed. De hond zag er uit of ze vreselijke krampen had. Ineens bedachten ze dat Saartje ook een behoorlijke portie paddestoelen had gehad. Het zal toch niet waar zijn dat er een giftige tussen gezeten heeft? En bij zo’n klein hondje merk je dat natuurlijk wat sneller.
In allerijl werd de huisarts gebeld. ”We nemen geen risico”, zei die. “Naar het ziekenhuis!”
In het ziekenhuis werden de magen van de hele familie leeggepompt.
Dat was geen pretje!
Eindelijk waren ze weer bij huis. Hoe zou het toch met Saartje zijn? In de paniek van het moment had niemand meer aan die arme hond gedacht. Zou ze nog leven?
Met angst om het hart gaan ze snel naar de hondenmand. En zien daar….tot hun stomme verbazing Sara met vier puppies aan haar tepeltjes die hen trots en innig tevreden aankijkt.
Maar toch! Ik ga nooit nee…. never zelf paddestoelen zoeken!!
[i]When Diny and I lived on the Haar we often went to the Aartsen family on a Sunday afternoon. And then we went with oom Sjoerd and the other children into the Vordense wood behind the castle of Vorden. Just to have a nice walk and going to feed the ducks. Oom Sjoerd knew a lot about the castle and its history and he knew also the place where the chanterelles were growing in autumn.
I think tante Hermien never joined us, she must have been happy with a few hours on her own. But when we came home she cooked a nice meal with those mushrooms and a few unions in a big pan. My memories about the old times came back when I heard the following story:
Near Vorden lives a family who loves chanterelles too and when you exactly know how they look nothing can go wrong, isn’t it?
So the family went out on a nice Sunday in autumn and came home with a lot of mushrooms and mother cooked a very tasteful meal with it. There was one moment she said: ’I hope there’s not a wrong one in it… but no.. that won’t be…
It was delicious but it was too much so their little dachshund, could get the rest of the mushrooms.
That evening sitting together looking at the TV, the little boy said: ’O mum … look at our Sara… so strange…she must be very ill’! The dog was shaking and had convulsions. That was scary , the dog was a little one and when there has been a wrong one between the mushrooms…and they phoned the doctor immediately. The doctor took no risk and ordered the entire family to go as quickly as possible to the hospital to empty their stomach which is not a nice feeling.
So it happened and when the family came home they just thought about their lovely doggie. Ohh when he would have died… Very quick they had a look into the dog bed, anxious to find a dead dog. But they saw a very happy dachshund with four puppies drinking at her nipples, looking at them very proud and satisfied.
And that’s why I never will go out, picking and eating chanterelles[/i]