Eva met Queeny, 2007
‘O, wat leuk, dat was onze opoe’, zo reageerde haar kleindochter toen ze een foto van mijn opa en zijn schoonzus tante Bartje zag, genomen op een verjaardag. Haar opoe woonde bij hen in op de Jaeger of was het nou andersom. Vroeger bleven de grootouders gewoon op de boerderij wonen en werden door hun inwonende kinderen an ’t ende gebracht, zoals dat genoemd werd. Het had zijn voordelen. Je had nooit oppas nodig en opoe en opa verrichtten zo lang mogelijk hand- en spandiensten. Haar opa was niet oud geworden en zo bleef opoe tot ieders genoegen op de Jaeger wonen. Zo ook bij ons thuis op de Boomgaard, wij hadden onze eigen opa en opoe Bijenhof. Op de Boskamp, later de Boschheuvel, woonde opa Eggink tot zijn 95e samen met tante Jantje en ome Jan.
Die tijd is voorbij, de gezinnetjes wonen allemaal zelfstandig. Maar wat te doen met de kinderoppas? De meeste moeders hebben tegenwoordig een baan. Er zijn genoeg crèches en voor- en naschoolse opvang, maar dat kost wel een aardige stuiver. Vaak worden de grootouders toch ingeschakeld. Zo hadden wij jarenlang de woensdagmiddag als oppas-, spelletje-, knutsel-, speelmiddag. Onze beide kleinkinderen woonden dichtbij. Maar sommige grootouders gaan er zelfs elke maandag voor naar Den Haag, anderen naar Utrecht.
Het voordeel is dat je zo een leuk contact met je kleinkinderen opbouwt.
‘Och… zo leuk, moet ik je gewoon even vertellen’, zo zei de oma die elke maandag naar Den Haag treint. ‘Mijn kleinzoon deed met mij een spelletje, een soort vlooienspel waarbij je aapjes in de boom moest zien te krijgen. Ik had de blauwe en hij de rode. Ik kreeg ze gemakkelijk in de boom en hem lukte het maar niet. ‘Oma, zullen we ruilen’, stelde hij voor. ‘Neem jij de rode en dan heb ik de blauwe’. Goed. Opnieuw kreeg hij ook de rode er niet in, terwijl oma de een na de ander aapje de boom in wipte. ’Je zag hem kijken en denken’, vertelde ze. ‘Toen kwam het. Oma, mag ik wel op jouw stoel zitten?’
Kinderen…., je kunt er een boek over schrijven.