Er is één moment op een doordeweekse dag dat we op tijd voor de tv zitten. Nee niet voor het journaal, het nieuws horen of zien we tussendoor wel.
Nee, precies om kwart voor 5 stemmen we af op SBS6. We zijn beiden fan van Escape to the Country, of in het Nederlands: Droomhuis op het Platteland. Het geeft ons een vakantiegevoel en laat ons keer op keer genieten van het Engelse en Schotse platteland. Ze laten een huiszoekend stel 3 verschillende huizen bekijken voor een bepaald budget en dat aan hun eisen zou moeten voldoen. Het laatste huis is altijd een verrassingshuis waar ze zelf nooit aan gedacht zouden hebben.
En zo gaan we met hen mee op reis van Cornwall tot in de Highlands.
We beseffen dat we geluksvogels zijn dat we de afgelopen 30 jaar zoveel zelf mochten ontdekken van zowel de Britse natuur als de cultuur. Vergeet ook de typische Britse humor niet.
De laatste weken zijn de huizenzoekers vaak hun ideale huis aan het zoeken in Devon of Cornwall, maar ook wel in Sussex, iets dichter bij Londen omdat ze vaak nog afhankelijk zijn van hun werkplek. Ook de streek tussen Engeland en Wales is favoriet en ook daar zijn we vaak geweest. Het zijn soms jonge net beginnende gezinnen die hun kinderen ver van de stad willen laten opgroeien maar ook de ouderen die de rest van hun leven ver van de drukte willen doorbrengen.
En altijd zien we voor ons bekende streken en halen we zo herinneringen op. Al kunnen we zelf op dit moment weinig ontdekken, op deze manier is het heel fijn om mee te genieten van het prachtige Engelse platteland met zijn mooie kastelen, kerken en tuinen.
Ik zeg dan bv. tegen Wim: ’Wet ie nog wel da-w met Tom en Joan bi-j Chatsworth Castle waren met die ommuurde tuin?’ Wim kan het zich nooit herinneren, die onthoudt heel andere dingen dan ik. Meer de behulpzaamheid van de Schotten, Engelsen ook trouwens. Eens reden we in de buurt van een distillery in de Highlands een verkeerde weg in en moesten we met caravan en al achteruit. Ik zat met het zweet op de rug, Wim niet. Er werd niet getoeterd of geroepen. De auto’s achter ons bleven gewoon aan de kant staan, armen rustend op het stuur en geduldig wachtend tot Wim zijn auto met caravan achteruit gereden had en we weer op de goede weg zaten. Er werd alleen een duim opgestoken. Zo van: goed gedaan jochie! Zie, deze ervaringen onthoudt Wim dan weer maar je moet hem niet vragen waar het was. Daar heeft hij mij weer voor.
