Ik ben nog een end weg als ik ergens in de verte een kip te keer hoor gaan. Het begint net een beetje licht te worden en de kippen zijn wakker. De bruine en de witte slapen nog steeds samen boven in de hulstboom en komen op hun tijd naar beneden. Het is een angstaanjagend gekakel dat na een tijdje in de verte minder hard klinkt. Meteen denk ik: daar gaat er weer een… misschien zijn alle kippen wel weg straks. Maar als ik nu naar beneden op onderzoek uit zou gaan is het toch al te laat.
Als ik weer wegzak in dromenland en tegen 8 uur als de radio aanslaat weet ik het weer. De vos en de kippen. Tegen beter weten in ga ik met de voerbak naar buiten en zie tot mijn grote plezier de bruine kip op de stoep staan wachten. En wat meer… de witte kom ik ook tegen en even later staat moeder kloek al met het kleine kuiken op de vaste voerplek te wachten. Mijn dag begint in elk geval goed. Dan is het geen vos geweest maar een buizerd die op jacht was. Misschien heeft die zelfs de aanval al ingezet toen ze nog in de boom zaten. Intussen zitten alle struiken goed in het blad en hebben de kippen genoeg uitwijkplaatsen.
Vanmiddag bekeek ik de kippen en zag dat de witte vier kleine kale plekken op de rug heeft. Het lijkt er op dat de buizerd hem daar probeerde te pakken. De bruine kip had ook de schrik te pakken en wilde niet meer in de hulstboom gaan voor de nacht en probeerde haar oude plek op de schutting. Dat viel slecht bij de merel die op deze schutting net haar nest heeft gebouwd. De merel scheerde hier op net zo lang vlak over het kippenkopje dat de bruine ook eieren voor haar geld koos en zich weer bij de witte in de hulstboom zette.
Foto: geen vos dit keer…