Zo enthousiast als Wim met het revalideren begon, het is er nu noodgedwongen een beetje af.
Hij wordt nu grondig nagekeken. Toen we thuiskwamen vanuit Hattem gisteren waren er al 2 oproepen van onze huisarts en de radiologie, maar het was intussen na zessen. Vanmorgen hing radiologie al net na 8 uur aan de telefoon om te vragen of Wim meteen maar een echo wilde laten maken van de lever. Er moet ergens een kleine infectie zitten die de verhoging veroorzaakt en dat hartfalen. We konden meteen de röntgenfoto van de longen laten maken. Dat scheelt weer een ritje. Het is nog steeds een coronatoneel bij de ingang, in deze tijd gaat dat via een ingang met een tent. Je krijgt een serie vragen, koorts meten en dan mag je door. Zonet kregen we onze huisarts aan de lijn en ze legde het een en ander uit over de bloeduitslagen. Door de plastabletten is zijn kaliumgehalte in het bloed weer wat te hoog en daar krijgt hij nu medicatie voor. Nou ja… over een paar weken weten we meer als longarts, cardioloog en hematoloog zich over de uitslagen hebben gebogen. Nu maar even rustig aan…
‘Ach… zo kom je nog eens ergens’, was Wims commentaar op de verontschuldiging dat hij weer naar het ziekenhuis op en neer moet. We zijn er intussen als kind aan huis.
