Eind 2011- Psychologe mevr. Mirjam Hoen hield deze avond een lezing bij onze vrouwengroep ‘Passage’ over dementie. Ze werkt hier in Emmen in het Zorg- en verpleegcentrum De Bleerinck. Ze vertelde ons over de verschillende vormen van dementie en wat dat voor de patiënt en zijn of haar omgeving betekent. We hoeven ons nog geen zorgen te maken wanneer we namen vergeten. Het wordt pas echt zorgelijk wanneer we ons in een verkeerde tijd denken, wanneer je bv je ouders wilt gaan verzorgen die allang overleden zijn.
Er is heel wat veranderd binnen de Zorgcentra. De Bleerinck is behoorlijk verbouwd en lijkt meer op een klein dorp met huiskamers, pleintjes en straten waaraan de appartementjes liggen. Als iemand na het inrichten van het appartementje een complimentje krijgt over haar interieur krijg je soms als antwoord: ’O jao… de jonges hebt mie-j hier de boel mooi vertimmerd’.
Er wordt tegenwoordig heel veel gedaan om de bewoners een huiselijk gevoel te geven door met kleine huiskamers te werken van hooguit 5 personen. En dat werkt. Er zijn bovendien vrouwengroepen die ’s avonds iets gezelligs doen, zelfs een ‘Beethovengroep’ van mensen die van klassieke muziek houden en zich zo af en toe een avondje in schouwburg de Muzeval wanen. Al met al wordt er steeds meer meegedacht hoe een dementerende bejaarde toch een zo prettig mogelijke tijd te geven.
Och waar is de tijd gebleven dat we brainstormden over onze oude dag. Wim wist, toen we in Hengelo kwamen wonen in 1968, zeker dat hij alleen in een bejaardencentrum zou willen als er een biljart stond. Ik was meer van de zorgboerderij. Zet mij straks maar tussen de dieren met een half brood en een kat op schoot en een hond aan mijn voeten. Het was in de tijd dat mensen van net 65 al naar een bejaardencentrum gingen.
Toch zijn we al aardig op weg om ‘bejaard’ te worden, nou ja… oudere jongere dan, we trekken van Drees en zijn met pensioen. We zullen in elk geval het advies van mijn tante Heintje maar opvolgen: altijd blijven lachen… Ze werd 103.
Als hoofdthema is: Hou de bewoners bij het leven en niet bij de tijd, creëer vertrouwen.
—Na het overlijden van Wims moeder Siet 10-1-2012-
Misschien is het in ieder Zorgcentrum de mooie gewoonte om een overleden bewoner uitgeleide te doen. Dat weet ik niet, maar gistermorgen stonden alle begeleidsters en verzorgsters in twee rijen aan weerskanten van de deur van Zorgcentrum De Bongerd in Hattem toen moeder van der Kolk voor het laatst de Bongerd verliet. Ben en Niesje, die er bij waren vonden het indrukwekkend.
Maar toen na de begrafenis alle mensen weg waren begon er een laatste taak. Het was de zesde dag na haar overlijden en dan moet de kamer in het Zorgcentrum leeg zijn. Je kon niet zeggen dat er te weinig hulp was. Onze jongens, Gerhard, Rick en Mark en dan Gerard en Paul Sietse en Catharina, Ben en Niesje, Henry en Tonny en wij tweeën. Aan het eind kwam Arien ook nog helpen met de vloerbedekking die er uit moest. Alles werd naar beneden gebracht in verhuisdozen en zakken. Onze aanhanger was al snel afgeladen vol en net als de auto. Je wilt niet weten wat er in één kamer, badkamer en keukentje verstopt zit in de kasten. Bepaalde dingen kregen een bestemming. Soms waren het maar kleine dingen waaraan je gehecht kunt zijn omdat ze van moeder of oma waren. Maar wat niet verdeeld wordt gaat naar onze eigenste favoriete shop: Kringloopwinkel het Goed, die alles aanpakt wat nog heel is. Toen ik Ben vanmorgen aan de telefoon had zei hij: ”As die kamer van mien moe een schip was, zol die allange ezunken wean. Zovölle kapiteins op een schip… ’t was haoste gien doen”!
Het deed me even denken aan het dankwoord van Henry in de kerk die vertelde dat Ben toch wel een bijzondere band met moeder had. Terwijl de anderen het gewoon over moeder hadden had Ben het altijd over ‘mien moe’. En zo was het. Hij wist altijd met een opmerking moeder op te beuren die dat steeds met een kwinkslag beantwoordde.
Maar… de kamer is leeg. Vanmorgen hebben we de eerste dozen nagezocht want Ben was al de tekeningen van vader van der Kolk kwijt. Die zijn weer terug net als de trouwfoto van moeder en vader Gerard. De overbodige restanten zijn al weg naar het Goed. Donderdag wanneer Wim jarig is, komt de volgende lading mee.—
21 februari 2012 wordt Harrie Timmermans welkom geheten. Hij komt vertellen over de Voedselbank die op dat moment al 10 jaar bestaat.
Het werkt tweeledig: Je helpt mensen die van een uiterste minimum moeten leven èn je gaat voedselverspilling tegen.
Er wordt alleen met vrijwilligers gewerkt en alles wordt bekostigd door subsidies, bijdragen van kerken, giften en verenigingen
April 2012 vertelt Hermien Boesjes over Poëziealbums. Aly’s inleiding gaat over engelen, een mooie overstap naar de Poëziealbums waar ook vaal engelen plaatjes in gebruikt worden. Ook in de bijbel worden vaak engelen genoemd als boodschappers van God.
Op 8 mei gaan we op de fiets naar Museum Brands
September 2012 -Truus organiseerde een fietstochtje naar de natuurbloemen van Hessel Doornbos. Deze worden aan de randen van akkers gezaaid. Deze trekken ongedierte aan zodat er op het land zelf niet gespoten hoeft te worden. Daar wordt subsidie voor gegeven. Tot slot wordt er bij Albertje thee gedronken.
Deze maand september is er een Passageavond met ds Jan Schonewille over de Joodse werkkampen. Deze werkkampen waren in 1930 al gebouwd voor werkloze westerlingen, werkverschaffing voor de Heidemij. In de oorlog 40-45 werden hier juist Joodse jongens en mannen geplaatst van 15-50 jaar. Later werden ze met hun gezinnen weggevoerd naar Duitse en Poolse kampen.
Fochteloo ‘Kamp Oranje’- Na de oorlog werden hier NSB’ers geplaatst. Hierna het Indië –bataljon, de Molukse periode( KNIL militairen) In 1965 vertrokken de laatste bewoners naar Oosterwolde, Smilde en Hoogeveen. Van de barakken bleef niets over. Alleen een bosje bleef over.
In 2006 is het verleden van Fochteloo weer gaan leven. Er kwam een stichting Joodse werkkampenwaar Jan Schonewille deel van uitmaakt en zorgt ervoor dat op alle plekken waar een Joods werkkamp was een herinneringsteken geplaatst wordt.
Midden op de hei bij Nieuw Balinge op de plek van het munitiedepot komt een museum ‘Bedreigd Bestaan’.
Jan Schonewille had zoveel over de werkkampen gehoord dat hij er een boek in romanvorm over schreef: Maaike, over de opbloeiend liefde tussen Jacob, een jongen uit het werkkamp en boerendochter Maaike.(8 euro, verkrijgbaar in de boekhandel)
Oktober-2012- Ik had even niet op de agenda gekeken wat de avond met de vrouwen van Passage Zuidbarge Rietlanden me zou brengen. Ik liet me maar verrassen. Het werd een prachtige avond. Een jong stel Roeland en Willemijn waren net 6 weken terug van hun wereldreis. Hiervoor hadden ze 2,5 jaar gewerkt in Zwitserland en voor ze zich weer in Nederland zouden gaan vestigen planden ze hun droomreis. Ze gingen niet over een nacht ijs, namen een minimum aan bagage mee, kregen de nodige inentingen en op 7 januari 2012 vertrokken ze richting Bangkok. De foto’s die ze met de beamer lieten zien waren mooi, maar hun verhalen erbij maakten er een interessant geheel van. Tussen de verhalen en foto’s van de verschillende landen zorgde een lied van Daniel Lohues of Ede Staal voor wat bezinning. Na Thailand werd per camper Australië ontdekt, Perth en omgeving waar het erg heet was, en daarna vlogen ze naar de oostkust. Ze waren erg onder de indruk van de gastvrijheid van zomaar vreemde mensen. En natuurlijk ontbrak de trip naar het binnenland van de Aboriginals niet. Toen Nieuw Zeeland aan de beurt was ging mijn hart wat sneller kloppen want veel van hun belevenissen waren ook de onze van 5 jaar geleden. Met een campertje trokken ze ook hier door het Noorder- en Zuidereiland, zagen de prachtige vogels, de geysers, gletsjers en de borrelende zwavelpoelen.
Vanuit Nieuw Zeeland vlogen zij naar Zuid Amerika dat ze doorkruisten met openbaar vervoer. Wat een ervaringen. Het was handig van ze om een dagboekje bij te houden en dat telkens met de souvenirs en alles wat ze in zo’n land verzameld hadden op te sturen naar het thuisfront. Zo hadden ze nooit meer dan 10 kg bagage. Meestal werd er in hostels overnacht, maar ook bij bed and breakfast adresjes. Een enkele keer logeerden ze in hotels en konden ze zich extra laten verwennen. ‘Je zult wel afgevallen zijn’, merkte een van de dames op. Ze hadden zoveel wandelingen gemaakt, vaak meerdaagse zoals de wandelingen bij de Milford Sound op het Zuidereiland van Nieuw Zeeland. En ook in Zuid Amerika bezochten ze al wandelend met een groep een origineel Inca dorp, dat zolang verstopt was geweest en daardoor nooit door de Spanjaarden was ontdekt. Maar nee… Willemijn vertelde dat ze juist 6 kilo was aangekomen. Het laatste bezoek dat ze brachten was aan Cuba met auto’s en verdere entourage dat je je zo 40 jaar terug waande. Natuurlijk werden ze vrolijk en blij door de familie opgewacht op Schiphol na een reis om de wereld in… 8 maanden van 7 januari tot 1 september 2012. Erg mooi was het om met jullie mee te mogen reizen, dank je wel!
Foto: Nieuw Zeeland.
Kerst 2012–Gisteravond vierden we het kerstfeest met de vrouwen van Passage Zuidbarge Rietlanden. Heel gewoon, het kerstverhaal afgewisseld met het zingen van kerstliederen en het voordragen van een gedicht. Mijn zingen is niet meer wat het geweest is, ik zing grotendeels een octaaf lager. Maar ik was gelukkig niet de enige. Maartje, naast mij, had net zo’n stem en dat geeft verbroedering. Tijdens de gesprekken die we tussendoor voerden bleken we veel dezelfde bekenden te hebben en zelfs bij elkaar in de buurt, zij in Zutphen en ik in Vorden, te zijn opgegroeid.
Het kerstverhaal van Toon Kortooms: Mijn wonderlijkste Kerst, was al op Sinterklaasavond bij de chocolademelk goedgekeurd door Wim. ‘Den mo-j doen, hartstikke mooi’, was zijn commentaar. En ook bij de dames viel het deze avond erg in de smaak. Mijn boek met kerstverhalen die ik al 40 jaar op de plank had liggen, had ik dus niet voor niets zo lang bewaard.
‘Weet je’, vertelde Maartje, ’dat Toon Kortooms Antons vader op de foto heeft gezet toen die zoals hij elke dag deed, een duik in zee nam?’ En ook Thea Barnard, emeritus predikant in Vries, die indertijd mijn opa Egginks uitvaart leidde, was een van hun vrienden. Wat is de wereld soms klein.
Ikzelf sprak Thea Barnard in de kerk in Vries waar ze op het Feest van de Geest ons uitleg gaf over deze oude kerk. Toen ik haar vertelde dat ze mij als vicaris in Vorden nog catechisatie had gegeven en dat ze in Barchem het afscheid van opa had geleid, keek ze me aan en zei:’Ik heb in mijn leven veel mensen ontmoet, maar mijn oude vriend Johan Eggink zal ik nooit vergeten’.