Je mag voor één keer dromen, stond op de tekening van Eva voor Mark. Ze had hem getekend met voetbalbeker, prachtig lang haar èn een mooie auto. Deze verjaardag werd in kleine kring gevierd. Klaas en Baukje zitten in Australië bij tante Henny en de vriendengroep ziet hij sowieso regelmatig. Het was gezellig zitten in de woonkeuken om de taart en allerlei lekkers. Eva en Robin waren druk met uitpuzzelen hoe je drie krokodillen en drie kuikens over een rivier kon krijgen zonder dat de kuikens opgevreten werden. Wim, Gerhard en Mark puzzelden mee. Even later waagden Gerhard en Judith zich nog aan een dansje, want ze gaan verder met wedstrijddansen en Rick vond het volgens mij ook gezellig.
De schildersgroep is weer begonnen en hoe!! Ellen stond ons buiten hun spiksplinternieuwe atelier Helderrood aan het Waanderveld al op te wachten. Ze wonen er ook bij. Hun droom is uitgekomen. Dick en Ellen, beiden beeldend kunstenaar, wonen en werken nu aan het Waanderveld. De kinderen hoefden zelfs niet naar een andere school.
We kregen één nieuwe cursist bij ons groepje: Greet. Laat die nou ineens verkeerd stappen en zo binnen het uur al compleet in een spagaat terecht komen. Ze had zoveel pijn dat ze niet eens kon gaan zitten. Twee van ons ondersteunden haar tot er hulp kwam. Omdat de huisarts niet meteen kon komen belde Ellen 112 en legde de situatie uit. Intussen viel Greet van pijn en ellende bijna flauw en begonnen we op aanraden van 112 een natte koude handdoek in haar nek te leggen. Het ambulance autootje met een arts reed voor en even later warempel toch ook de huisarts. Die adviseerde om foto’s te laten maken en omdat Greet niet gewoon in een auto kon, werd de ambulance gebeld. Intussen had ze al een infuus tegen de pijn. Ellen had haar man al proberen te bellen, maar moest de voicemail inspreken. Dus één van ons ging met haar mee.”Ik heb niemand thuis die op me wacht”, zei ze.
We namen toen nog maar een kop koffie om weer bij te komen van de schrik. Nee… geschilderd heb ik even niet meer…