Dorpsweg 4, maar nu met Ben en Niesje.
In de oorlogstijd was het niet altijd gemakkelijk om het eten voor elkaar te krijgen voor een gezin met regelmatig inwonend oom. Wanneer er dan iets mis ging in de keuken was dat wat anders dan nu. Tegen het eind van de oorlog was Wim een jaar of vijf en blijkbaar nieuwsgierig …of hongerig. Er stond een flinke pan met vla af te koelen op een plank. Wim stootte de pan met vla die boven hem op die plank stond er van af. De vla stortte zich in de jus pan. Als Wim zijn ogen even dicht doet ziet hij het gezicht van oom Bé weer voor zich, de ene helft van zijn gezicht vol vla had en de andere helft vol jus. Hij weet niet meer of er wat opgenoemd is door moeder Siet. Dat heeft hij weggeblokt, maar daar kun je wel van op aan. Ook dokter van Haeringen bleek interesse te hebben in de inhoud van een pan jus die op dat bovenhuis op de koelste plek in huis was gezet. Dat was halverwege de trap. Op een gegeven moment hoorde moeder Siet het deksel opgetild worden en weer neergelegd. ‘Hela…. betrapt’, zou ze gezegd hebben.
Deze dokter van Haeringen was erg begaan met de familie. Ze beschouwden hem als een huisvriend. Hij was het die er voor zorgde dat in zware tijden voor het gezin er sinterklaas kon worden gevierd en wanneer hij een dag later langs kwam om te vragen wat de sint had gebracht, rolde hij zo het vloerkleed op om met de jongens en hun auto’s te kunnen spelen. ‘Dit is net zo’n auto as die van oe’, had Piet al spelend gezegd. En dan weet je het wel.
Tja… ik heb alles van horen zeggen. Toen Marry en ik in beeld kwamen bij de familie werden we met open armen ontvangen. Het was altijd een gezellige boel daar bij Dorpsweg 4. Tonny kwam pas later in beeld toen wij al getrouwd waren en Niesje….? Die was er al lang voor de tijd. Zoetermeer hè! Alleen wist ze nog niet dat ze met Ben in ’t huwelijksbootje zou stappen.
Vooral op zondag was het net een zoete inval. Henry had drie vaste vrienden: Hans Bruin, Jan Neuteboom en Bert Nawijn, die vaak na kerktijd bleven voor een kop koffie en spelletjes. Jan is nog steeds een trouwe vriend. Hij bezocht met Alie Henry en Tonny nog in Canada.
Bovendien waren er de neven van der Kolk, van Jan en Marie, die altijd welkom waren. Dat koffiedrinken op zondag is er altijd in gebleven bij de Hattemse familie tot moeder naar Zorgcentrum de Bongerd verhuisde. En af en toe waren wij met onze jongens ook van de partij. Ach… memories…
[i]Met dank aan Ben en Niesje die ook wat aanvullingen in het gastenboek zetten![/i]