Vanmorgen ben ik alleen thuis, ik vond al dat nieuwjaar wensen in een grote groep in de kerk, met toch lieve mensen, nog heel lastig en Wim vindt dat juist weer fijn. Zo is dat nu eenmaal. Mensen, ook al staan ze dichtbij elkaar kunnen heel verschillend zijn in het ervaren van verdriet en rouw. ‘Je moet je niet opsluiten’, zegt Wim wel eens. ‘Laat me nou maar even’, vind ik dan. ‘Dat komt wel weer, ik zie wel wat ik wel en niet aankan’.
Ik heb afleiding genoeg, in elk geval door de week. De weekenden zijn lastiger. Straks gaan we nog even naar Rick. Zijn tweede vest is nu ook voorzien van een binnenzak en de derde ligt al te wachten op dezelfde behandeling. Rick wees gisteren al op zijn nieuwste vest. Daar zit een zak op het linker voorpand, met rits! Dat is het helemaal.
Ik heb net de vogels in de tuin voorzien van extra vetbolletjes, zonnebloempitten, een pindakaas pot en een pindaslinger. Ik hoop zo veel vogels te zien bij de vogeltelling eind januari. Dan moet je in een half uur alle soorten tellen die je om je huis en er buiten ziet. Stiekem hoop ik weer op een goudvink of een goudhaantje. Alle afgestorven bloemen staan nog fier rechtop of wat scheefgezakt in de tuin. Daar zit ook voorraad in voor de vogels.
Een van de oudere kippen is verdwenen, maar nergens zien we losse veren liggen. Dan zou ze door een roofvogel gepakt kunnen zijn en ergens zitten broeden doen die kippen niet in deze tijd van het jaar. De anderen leggen nog lekker door, vooral de jonge hennetjes van Rob. Geweldig! Rick heeft net gisteren weer een doos eieren meegenomen. De vorige doos had hij in een paar dagen op, allemaal in de pan! Je hij wilde nog wel zo’n doos mee. En morgenmiddag komt Ria, die wil ook graag wat mee. Ja, we hebben voorlopig nog geen eieroverschot.
