Ik weet echt wel dat het niet iedereen gegeven is om z’n pensioen te halen. Dichtbij in onze familie voorbeelden genoeg. Onze beide vaders Hendrik Jan en Gerard waren wel erg jong met 35 en 46 jaar. Mama haalde net 63. Wij hebben ze al met glans overleefd. Toen ik 64 werd had ik dat gevoel van: hoe kan dat? Diny stond er ook bij stil toen ze 63 was.
Een tijdje terug heb ik op weblog 2 een foto gezet- hier de 5e klas met meester Berenpas- van mijn klas van de School met den Bijbel in Vorden waar ik 6 jaar met dezelfde kinderen optrok en ik vroeg me toen af wat er van hen geworden was. Van een stuk of acht weet ik het.
Gisteren kreeg ik een mail van Marit, de dochter van Wim Remmers. Ik weet dat hij daar aan het begin van de weg naar Delden woonde. Ze hadden een soort winkel. Ze had gegoogled op de naam van haar vader en kwam de klassenfoto van de 5e klas tegen. Wim was net met pensioen, was altijd onderwijzer in Colmschate geweest en later vrijwilliger bij een aspergeboerderij waar hij ook rondleidingen verzorgde. Eind 2008 werd hij ziek, darmkanker, en in juni 2009 overleed hij al. Het ontroerde me dat ze vertelde dat hij in die laatste maanden van z’n leven samen met z’n broer herinneringen heeft opgeschreven onder de titel:”Pap vertel eens”. Samen hebben ze er de foto’s bijgezocht. Zij had deze laatste tijd met haar vader heel intens beleefd, hadden samen veel gepraat en goed afscheid kunnen nemen.
Vanzelf komen de herinneringen aan de laatste maanden met mama weer boven en ik kan helemaal begrijpen dat ondanks haar verdriet en gemis ze ook dankbaar kan zijn.
