Het huis aan de Dorpsweg 4 en 6 nu. De kleine ruitjes zijn vervangen door dubbel glas, een grotere dakkapel is gekomen en het hele huis is gerenoveerd en aan de eisen des tijds aangepast. Ben heeft er twee jaar over gedaan, maar dan heb je ook wat.
Links woont allang geen van der Kolk meer, maar in het ouderlijk huis van Wim, Piet, Henry en Ben wonen nu Ben en Niesje met heel veel plezier en bij alle feestelijkheden wordt moeder van der Kolk opgehaald vanuit Zorgcentrum de Bongerd en is er nog steeds bij op haar 96e.
Piet was van de vier jongens de meest drieste. Hij was overal voor in, maar wel op een directe eerlijke manier. Ben was heel wat jaren jonger en wat minder stoer. Hij droeg een brilletje en zag er net iets anders uit dan de andere drie. Iemand bewonderde- of beklaagde moeder al eens: ’t Is mien toch wat… hebt ze al drie jongens en noe ok nog een angeneumen kind d’r b-j.
Ben werd vroeger nogal gepest door één veel oudere jongen. Piet had al eens gezegd: “Wie is dat dan… wies em mor es an”. Het gepest hield niet op en op een gegeven moment lopen Piet en Ben op straat en zien de grote wel zes jaar oudere pestkop lopen. “Daor he-j em, Piet… daor he-j em”. Piet aarzelde geen moment en heeft de jongen flink afgetuigd. Hij had de hele kop kapot. ”Az ie-j mien kleine breur zo kunt pesten dan krie-j met mien te doen”.
’s Avonds kwam de moeder met de gehavende jongen bij de van der Kolks aan de deur. “Kiek toch ‘es wat jullie Piet anericht hef”. Hee zag d’r uut! Vader bekeek die zes jaar oudere knul die door Piet zo te grazen was genomen. Hij vroeg waarmee Piet dat dan wel gedaan had. Het zag eruit of er grof geschut gebruikt was. “Nou gewoon met zien blote hande.” “Nou…”, zei vader van der Kolk, “dan zal oew zeune ’t er wel naor emaakt hebben.” Discussie gesloten.